Laatste deel trilogie biedt ruimte biedt voor vervolg

Let op: deze recensie kan spoilers bevatten van eerdere delen.

De erfenis van het weesmeisje is het laatste deel van de trilogie die Anne Jacobs over het weesmeisje Marie heeft geschreven. Eigenlijk doet het woord ‘weesmeisje’ in de titel de boeken tekort, alle drie gaan ze immers over de industriële familie Melzer – de villa waar ze wonen, de textielfabriek en ook het personeel van de familie. De boeken gaan niet alleen over Marie en zij is intussen ook al lang niet meer het verloren weesmeisje, al is haar jeugd wel heel bepalend voor de manier waarop ze in het leven staat. De erfenis van het weesmeisje volgt afwisselend alle belangrijke personen in het boek. De vertaling is van Sylvia Wevers.

Dit derde deel speelt zich af in de jaren na de Eerste Wereldoorlog. De kinderen zijn wat ouder, de mannen zijn teruggekeerd na de oorlog (of niet) met de nodige littekens en Duitsland krabbelt langzaam weer een beetje op. De geschiedenis zou een mooi en boeiend decor voor het boek kunnen zijn, maar het herstel van Duitsland, de slechte economische situatie en de torenhoge herstelbetalingen die Duitsland zijn opgelegd worden slechts mondjesmaat opgevoerd. Af en toe voeren de hoofdpersonen een politieke discussie, maar Jacobs laat haar personages snel weer terugkeren naar veiliger gespreksonderwerpen.

Wat meer nadrukkelijk aan de orde is in De erfenis van het weesmeisje is de traditionele rol van mannen en vrouwen, die geleidelijk aan het veranderen was in de jaren 20. Paul Melzer is bijvoorbeeld weer teruggekeerd uit krijgsgevangenschap in Rusland en neemt de leiding over de fabriek weer op zich. Marie heeft zich tijdens de oorlogsjaren ingespannen voor het voortbestaan van de fabriek, maar Paul vindt nu hij het roer weer heeft overgenomen haar visie niet meer zo van belang. Ze moet maar weer voor de kinderen gaan zorgen, en welwillend zorgt hij dat ze een mode-atelier mag gaan runnen. Ze kijken verschillend tegen het leven aan en dat botst.

Kitty en Lisa hebben zo hun eigen problemen, waaruit ook blijkt dat het boek zich een eeuw geleden afspeelt. Kitty is nog net zo flamboyant als in de eerste delen, maar de meeste mensen blijven problemen hebben met de bohemienachtige levenswijze van Kitty. En Lisa, arme Lisa, blijft worstelen met de liefde en de mannen in haar leven. Door Lisa te volgen, verlaat het verhaal af en toe Augsburg en brengt het ons naar Pommeren.

Je zou De erfenis van het weesmeisje als losstaand boek kunnen lezen, maar eigenlijk wil je liever de twee voorgaande delen eerst gelezen hebben. Niet omdat je het verhaal anders niet begrijp (je zit er zo in), maar omdat je in de eerste delen alle hoofdpersonen hebt leren kennen en weet wat hun nukken en onhebbelijkheden zijn. In een familiesaga als deze wil je de mensen leren kennen en met ze meeleven, en dat lukt nu eenmaal het beste als je ze vanaf het eerste begin ontmoet.

De erfenis van het weesmeisje wordt het laatste deel van de trilogie genoemd, maar de serie zou heel goed uitgebreid kunnen worden met volgende delen. Het is erg interessant wat er gaat gebeuren met de familie en met de fabriek in de jaren 30 en daarna, vooral als Jacobs wat meer gebruikt maakt van de historische achtergronden.

De erfenis van het weesmeisje is een boek dat vlot en makkelijk leest. Liefhebbers van bijvoorbeeld Lucinda Riley, Sarah Lark en Muna Shehadi zullen ook deze trilogie graag lezen. De reeks is daarnaast met drie delen net niet te lang om achter elkaar door te lezen, zonder tussendoor even toe te zijn aan afwisseling.