Confronterend en aangrijpend

Voor verdriet heeft niemand tijd gaat over Liv en Emerald, twee pubers die allebei een groot en bijna niet te bevatten verlies moeten verwerken. Liv is verhuisd om elders haar leven weer op te pakken. Op school ontmoet ze Emerald en ze werken samen aan een natuurkundeproject. Al is Emerald aanvankelijk wat terughoudend, de meisjes sluiten vriendschap. Emerald laat echter niemand dicht bij haar komen, waardoor ze in haar eentje moet omgaan met de grote problemen waarmee ze worstelt.

Beide meisjes hebben iets meegemaakt wat je niemand toewenst, zeker niet op hun leeftijd. Voor verdriet heeft niemand tijd laat zien hoe verschillend mensen met verlies en rouw omgaan. Liv lijkt er redelijk in te slagen verder te gaan, al kan ze pas echt door met haar leven nu ze haar vertrouwde woonplaats en vrienden heeft verlaten. Emerald houdt er veel moeite mee, al weet ze dit naar haar omgeving en zelfs haar ouders goed te verbergen en denkt iedereen dat het wel prima gaat met haar.

Het is schrijnend en verdrietig om te lezen hoe Emerald op zichzelf is aangewezen. Om te lezen hoe haar ouders, geraakt en beschadigd door hetzelfde verlies, niet in staat zijn hun dochter te begrijpen en haar te helpen. In hun wanhoop slaan ze meermalen de plank ontzettend mis, wat je hen niet eens echt kunt verwijten. Het is moeilijk voor pubers en ouders om open en eerlijk over bepaalde gevoelens te praten. Emerald zakt weg in een depressie en om toch maar iets te voelen, doet ze zichzelf pijn. De littekens hiervan verbergt ze. Ze is daar zo vaardig in dat haar ouders niet door hebben dat ze niet gestopt is.

Voor verdriet heeft niemand tijd gaat over belangrijke, maar moeilijke en zware onderwerpen, zeker in een boek voor jongeren. Vriendschap en vertrouwen zijn de overkoepelende thema’s die alle gebeurtenissen in het boek met elkaar verbinden. In korte tijd bouwen Liv en Emerald een diepe vriendschap op en alles wat Liv wil is er voor Emerald zijn. Monica Haak heeft het verhaal op een bijzonder respectvolle manier geschreven. Ze gaat heel zorgvuldig met haar personages om. Misschien dat je je als lezer met wat afstand soms afvraagt 'waarom?', maar je zult geen oordeel hebben over hun keuzes, misschien begrijp je ze zelfs wel.

Ondanks het gewicht van de thematiek voelt het boek niet zwaar. De schrijfstijl van Haak is prettig en Voor verdriet heeft niemand tijd leest vlot. De auteur trekt je snel in het verhaal en het boek is maar moeilijk weg te leggen. Liv en Emerald zijn afwisselend aan het woord en je maakt dezelfde situatie soms tweemaal mee, zij het vanuit een ander perspectief. Er gebeuren ook genoeg leuke en luchtige dingen. De meisjes luisteren samen naar muziek, logeren bij elkaar en kijken films. De titels zijn een illustratie van het verhaal en het is aan te raden om tijdens het lezen even via je muziekstreamingdienst op te zoeken naar welk liedje Emerald en Liv luisteren.

Al is Voor verdriet heeft niemand tijd een waardevol, meeslepend en mooi verhaal, een kleine waarschuwing is wel op zijn plaats. Een groot deel van het boek gaat over depressie, rouw en automutilatie en dat kan confronterend zijn. Zeker als je zelf hier zelf of in je omgeving ook mee te maken hebt (gehad), kan het moeilijk zijn erover te lezen. Anderzijds kan het ook helpen, om anderen of jezelf wat beter te begrijpen. Aan het eind van het boek is een duidelijke verwijzing opgenomen waar je terecht kunt als je hulp zoekt.