Het perfecte vervolg

Zo moet het zijn is het vervolg op Wat als dit het is, beide geschreven door Becky Albertelli en Adam Silvera. Het einde van het eerste deel was behoorlijk open en eerlijk gezegd daardoor niet zo bevredigend. Je wilde zo graag weten of het Arthur en Ben zou lukken om hun relatie op lange afstand in stand te houden. Aan het einde van dit deel komen we dat gelukkig te weten.

Het is twee jaar na die zomer in New York waar Arthur en Ben verliefd op elkaar werden, hun relatie uitmaakten en toch weer bij elkaar kwamen. Al snel in Zo moet het zijn blijkt dat ze hun relatie alsnog hebben beëindigd. De afstand speelde te veel parten en ze hadden het (te) druk met school en studie. Na twee jaar komt Arthur weer naar New York om stage te lopen in de theaterwereld bij een regisseur. Als Ben en Arthur elkaar toevallig tegen het lijf lopen, blijkt al snel dat ze elkaar nooit hebben kunnen vergeten. Vanaf dat moment blijven ze de rest van het boek om elkaar heen draaien.

Een complicerende factor is dat ze allebei een nieuw vriendje hebben gevonden. Nou ja, vriendje… Ze zitten allebei in de fase waarin ze zich stilletjes afvragen of hun relatie al in die fase is beland en waarin ze op het punt te staan die status te bekrachtigen. Opvallend is de verschillende manier waarop ze met hun vriendje omgaan, zeker vanaf het moment waarop Arthur en Ben elkaar weer zien. Mikey is stapelgek op Arthur en doet alles om het Arthur naar de zin te maken, hij staat altijd voor hem klaar. Arthur doet dit andersom veel minder richting Mikey. De relatie van Ben met Mario komt in dat opzicht veel gelijkwaardiger over en Ben gaat volwassener om met de keuzes die hij maakt dan Arthur.

Zo moet het zijn heeft in Dylan een fantastisch bijpersonage. Dylan is de beste vriend van Ben en beweegt in alles heel respectvol mee met Ben. Een van de meest indrukwekkende scènes – al begrijp je dat achteraf pas goed – is dat Dylan Ben meesleept om een duur maatpak te gaan passen, terwijl we allemaal weten dat Ben financieel krap zit en echt geen pak van Armani kan betalen. Naast dat Dylan een bijzonder, en soms bizar, gevoel voor humor heeft, heeft hij ook een groot hart.

De samenwerking tussen Becky Albertelli en Adam Silvera heeft geweldig uitgepakt. Het zijn totaal verschillende auteurs, zoals de uitgever ook in haar voorwoord aangeeft: Albertelli die graag happy endings schrijft en Silvera die meer naar het realistisme neigt. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat een tweede deel noodzakelijk was. Ondanks deze verschillen passen de schrijfstijlen heel goed bij elkaar. Het boek leest ontzettend vlot, er zit heel veel humor in en je wordt voortdurend verrast door de nieuwe ontwikkelingen. Zo moet het zijn is overigens niet alleen door twee auteurs geschreven, maar ook door twee personen vertaald; Lies Lavrijsen en Tine Poesen.

Wat als dit het is en Zo moet het zijn vormen een duologie die je het beste in zijn geheel leest. Na het eerste boek wil je ook echt het vervolg lezen, een mooi, lief en realistisch LHBTIQ+-boek voor young adults en ouder.