Psychologische thriller

Een broeierige kamer. Twee broers. Eén traumatisch verleden. En een psychologe die langzaam de grip verliest. Ambigu, het thrillerdebuut van Robbe Van Raemdonck, is allesbehalve helder en precies dát maakt het zo verdomd goed.

Chris en Dimitri zijn tegenpolen, maar hun gedeelde jeugd bindt hen op een donkere, verwrongen manier. Tijdens intense therapiesessies komen er stukjes waarheid naar boven, maar nooit het hele plaatje. Als lezer werd ik heen en weer geslingerd: wie spreekt de waarheid? Wie verdraait alles? En waarom voelde ik me zélf steeds ongemakkelijker bij elke pagina?

Wat begon als een psychologisch drama, groeide uit tot een beklemmende thriller. De dialogen zijn scherp, de sfeer is intiem en geladen, en de beklemming neemt hoofdstuk na hoofdstuk toe. Geen toeval, want dit boek is gebaseerd op Van Raemdoncks theaterstuk en dat voel je. Het is toneel op papier: indringend, minimalistisch en meeslepend.

En dan… dat einde.
Ik was geschokt. Echt. Ik dacht dat ik de puzzel bijna af had, tot alles ineens kantelde en ik besefte dat ik compleet op het verkeerde been was gezet. Het voelt als een mentale klap in je gezicht, maar dan op een goeie manier.

Voor mij was Ambigu een leeservaring die nog lang bleef nazinderen. Rauw, heftig en dubbelzinnig tot het eind. Niets is wat het lijkt en daar moet je tegen kunnen.