Dun scifi-verhaal

Kit Guardner, een interstellaire privédetective, heeft even geen opdracht omhanden en besluit in het verleden van haar moeder te duiken die enkele decennia geleden spoorloos en zonder uitleg is verdwenen. Zelf heeft ze altijd vermoed dat er kwaad opzet in het spel is, maar elk spoor naar haar liep tot nu toe dood. Al snel wordt duidelijk dat niet iedereen is gediend van haar gewroet in het verleden en merkt Kit dat machtige personen er veel voor over hebben om het verleden te laten rusten. Wat dan volgt zijn een hoop aanslagen op haar persoon en een hoop wilde achtervolgingen die bijna ononderbroken voortduren tot aan het einde van het boek. Pepper Kay, het alter ego van Liesbeth Korsman, schreef met Doodvonnis haar vierde boek in de Kit Guardner-reeks. In de voorgaande delen (ID-crisis, Slangenkuil en Vuurstorm) heeft Kit al met diverse schurken van diverse planeten te maken gekregen en getuige het open einde van Doodvonnis zal er vermoedelijk ook nog wel een vijfde deel komen.

Degenen die geïnteresseerd zijn geraakt in de verhalenreeks van Kit Guardner doen er verstandig aan bij het eerste deel te beginnen. De argeloze lezer raakt anders al snel de weg kwijt door de snelle aaneenschakeling van gebeurtenissen. Pepper Kay is een enthousiaste verteller, maar ze zou haar verhaal meer recht doen door er meer de tijd voor te nemen. Kit is constant on-the-run zonder dat echt duidelijk is wat er aan de hand is en wie haar vijanden zijn. In plaats daarvan krijg je heel wat technisch en futuristisch jargon in sneltreinvaart voor de kiezen:  sVones, SECbots, COMbots, ze vliegen allemaal zonder veel verdere toelichting voorbij. In 221 pagina's doet Kit maar liefst twee continenten en twee andere planeten aan. Dat is wel wat veel van het goede. Verder hadden de personages in Doodvonnis wel wat meer vlees en bloed mogen hebben. Ze worden nogal schetsmatig neergezet en hebben eigenlijk niet zo veel meer persoonlijkheid als de androids en de SECbots die achter Kit aan zitten.

Het hoge tempo en de toch wat eendimensionale personages doen helaas afbreuk aan de spanning van het verhaal. Soms kun je kritiek hebben op boeken die wel wat ingekort hadden mogen worden, hier geldt eerder het omgekeerde. Het zou vermoedelijk ten goede zijn gekomen aan het verhaal, want de ingrediënten zijn op zich interessant genoeg. Een interstellair privédetective die met alerlei intergalactisch gespuis te maken krijgt, het zou zomaar uit de koker van Terry Pratchett kunnen komen.

Een compliment tenslotte aan Orbit Redux voor de fraaie coverillustratie van het boek.