Over geluk en de liefde voor je grootouders

"Het is het verhaal van anderen dat ik vertel. Het is het ongeluk van anderen waarover ik praat. Ik heb al mijn verdriet moeten lenen."

Hanna is zich erg bewust van het feit dat haar opa eigenlijk een stiefopa is. Mag ze voelen wat ze voor hem voelt?

Ze vraagt zich af, hoe goed ze haar opa eigenlijk kende. Ze ging er altijd vanuit dat zij samen een bijzondere band hadden. Een band waarin niets gezegd hoefde te worden. Maar na zijn overlijden, weet ze dat niet zo goed meer. Had ze niet toch die vragen moeten stellen? Hoe gelukkig was hij? Was hij liever hier dan daar? Het land waar hij geboren was? Maar, ook het land waar hij van zijn negende tot zijn dertiende de oorlog meemaakte in een jappenkamp. Daar, waar hij trauma's opliep waar hij niet over sprak. Was hij liever hier dan daar?

"Ik had hem niets gevraagd, zei ze. Ik had hem niets gevraagd."

Met zijn as gaat Hanna opzoek naar wat geluk eigenlijk betekent. En dan vooral in het kader van haar grootouders, haar opa in het bijzonder. Het land, zichzelf, haar familie én de toerist. Ze gaat op reis met zijn as, naar Indonesië om hem daar uit te strooien. Maar is dit wel de juiste plek?

Heel sterk is het boek aan de start, maar later verkeer je iets wat veel in de vele mijmeringen van Hanna, wat vertragend werkt. Ze staat zichzelf niet toe te genieten van zijn geboorteland. Teveel vraagt ze zich af of ze wel dát mag voelen wat ze voelt omdat het haar inziens geleende liefde is. Ook voelt ze zich schuldig dat ze niet kan genieten zoals menig toerist dat doet.

"zij zijn hier voor het genot, ik ben hier met een reden."

Maar, de liefde voor haar grootouders beschrijft van den Dool zó hartverwarmend! In mooie zinnen en prachtig taalgebruik. Bovendien nam ze me mee terug op mijn eigen reizen (ook mijn geboorteland) Indonesië.