Wauw, Lily Frank doet het weer, en hoe!

Een feelgood met een levensecht randje dat zich afspeelt op het - in mijn ogen - mooiste Waddeneiland dat er is: dat klonk gewoon perfect! Ik sprong dan ook direct in het diepe toen ik Trammelant op Texel kon gaan lezen, en geloof mij: dit boek is nodig. Dit boek zo ontzettend nodig; niet alleen omdat het een boek is dat alleen Lily Frank kan schrijven met haar pen gevuld met liefde en hier en daar een zinderende cliffhanger en heel veel gedachtes en gevoelens, maar vooral omdat het over een onderwerp gaat dat steeds meer ter sprake komt in de samenleving, maar waar helaas nog niet altijd het begrip voor te vinden is dat nodig is voor de mensen die ermee te dealen hebben.

Kitty is een jonge, energieke vrouw - althans, zo zag ze zichzelf altijd -, die in een burn-out terecht is gekomen door dingen die zich de laatste maanden hebben afgespeeld, vooral op haar werk. Het valt haar zwaar; eerder had ze altijd haar woordje klaar, ging ze door en door tot haar doel bereikt was en blonk ze van de energie. Hoe kan het zijn dat nu alleen de gedachte aan werk haar plots letterlijk en figuurlijk de adem beneemt, ze daardoor niet eens meer uit haar woorden of gedachten lijkt te kunnen komen en ze zichzelf stukje bij beetje uit het oog dreigt te verliezen?
Om de stress rondom het werk los te kunnen laten en zichzelf terug te vinden, besluit ze een weekje naar Texel te gaan om alles te laten bezinken. Het idee is goed, ze heeft er zelfs enigszins zin in: ze heeft een hele planning met echte Texelse uitstapjes gemaakt en kijkt ernaar uit om het Texelse leven te ervaren… totdat een van haar collega’s haar op de boot treft. Niet zomaar een collega, nee, de collega met wie ze nauw heeft samengewerkt, waardoor alles in haar leven, in haar hoofd en in haar gevoel zo is veranderd. Erger nog, ze lijkt hem later overal op het eiland tegen het lijf te lopen, zonder een kans te krijgen om zich terug te kunnen trekken en rust op te kunnen zoeken; juist iets waar ze nu zo enorm naar snakt. Weet ze de kracht te vinden en op te brengen om voor zichzelf te kiezen en te zien wat de week zal brengen, met iemand van het werk op de loer, zonder zichzelf nog meer te verliezen?

Wat ik zo mooi vind aan dit verhaal, is dat je als lezer niet alleen het verhaal van Kitty leest, maar ook van zowel vrienden, familie, collega’s, als nieuwe personen die ze leert kennen. Het verhaal wordt wel uit haar gezichtspunt verteld, maar de bijpersonages laten haar dingen zien, inzien, laten haar nadenken over dingen waar ze eerder nooit bij heeft stilgestaan. Op haar beurt leert Kitty die mensen hoe het is om in haar situatie te zitten, hoe ze zich echt voelt en hoe ze ermee om kunnen gaan wanneer iemand zichzelf uit het oog dreigt te verliezen door onder andere stress, met een burn-out als gevolg. Ze leert zichzelf kwetsbaar op te stellen, misschien wel het engste wat ze zich maar kan voorstellen, maar tegelijkertijd is het het moedigste wat ze doet. Ze leert open te staan voor een ander, en voor de andere kant van het verhaal - wat een net zo'n grote stap is, maar ook hard nodig om het geheel te kunnen overzien en daardoor de juiste keuzes te kunnen maken en tegen zichzelf te kunnen zeggen: 'Ik ben het waard. Ik ben mezelf waard. Hoe dan ook.'

Wauw, Lily Frank doet het weer, en hoe! Trammelant op Texel is een ijzersterk verhaal over het hervinden van je eigen leven wanneer je in een burn-out bent beland, waardoor het soms daadwerkelijk voelt alsof je alles opnieuw moet leren. Het is vooral een groeiproces, een proces in het opnieuw leren herkennen, erkennen en kennen van jezelf. Daar is moed voor nodig, heel veel moed. En ik weet zeker dat lezers die zich herkennen in Kitty, deze moed van haar kunnen leren ervaren en zichzelf stukje bij beetje leren te omarmen, net als zij heeft geleerd.

Enne: Ik snap wel waarom Kitty hierheen ging om bij te kunnen komen :) Wat is Texel ontzettend mooi, leuk en informatief neergezet door Lily! Ik waande mij continu op het eiland, zag de voor mij bekendere plekken die beschreven werden zo levendig voor me dat ik soms echt even 'bij moest komen' als ik het boek aan de kant legde, puur om mijn eigen omgeving weer te kunnen 'zien', maar ik genoot ook van de voor mij nog onbekende plekken. Heerlijk! Ik heb nu al zin om een eigen reisje te boeken :)