Beeldend verhaal!

Al toen hij jong was, had Benjamin Gronelv het gevoel dat iedereen hem verliet. Vader, die stierf voordat hij geboren werd, moeder, die er nooit voor hem was. Hij is heel eenzaam, ook omdat hij een gruwelijk geheim met zich meedraagt. Hij zag iets wat een kind nooit had moeten zien. En hij moet zwijgen, anders zou zijn moeder hem voor altijd verlaten. Die ballast neemt hij mee naar Tromso, waar hij gaat studeren. Zou het hem ooit lukken om zijn trauma te verwerken? En om aan de schreeuwende Rus in zijn hoofd te ontkomen?
‘Het boek Benjamin’ is het tweede deel van een trilogie van Herbjørg Wassmo. Zoals in ‘Het boek Dina’, is eenzaamheid het belangrijkste thema. Het verhaal is treurig, maar ook meeslepend en bruisend. Naarmate Benjamin ouder wordt, neemt de spanning toe. Afschuwelijk en tegelijkertijd mooi, het is moeilijk om dat boek weg te leggen.
‘Schuim. Ik weet niet waar ik het eerste schuim zag. Maar het dook op in mijn bewustzijn als een veranderlijk, maar altijd aanwezig beeld. Schuim onder vrouwenhanden die melken. Schuim van de hoge, dreunende branding tegen de stenen op het strand. Tegen de vlakke rotsen voor de eilanden. Schuim langs de boeg als de boot een witte vore trok om zijn kracht te tonen. Schuim. Uit Stine’s handen als ze de wanten van de vissers met zeepsop viltte. Schuim! Wanneer Dina haar haren ’s zomers waste in de kolk achter de heuvel. Schuim uit de neusgaten van de hengst als hij afzette en erop sprong. Ik was altijd in dat schuim. Als de trilling in een zware, machtige toon. Ik droeg het met me mee. Bevond me er middenin. Zou er niet aan ontkomen. Vrouwen. Wasgoed van de lijn. Karna! De geur van Karna’s lichaam vermengd met bloed en pus! In het veldlazaret bij Dybbol.’
Dankzij levendige personages is dit verhaal geloofwaardig. Dominante, temperamentvolle Dina, die schijnbaar een ondergeschikte rol speelt en toch ergens centraal staat. Kwetsbare Benjamin die zichzelf als een waardeloze persoon ziet en stemt toe dat andere mensen voor hem beslissen, ontwikkelt zich tot een jonge man die eindelijk eigen keuzes begint te maken.
‘Dit ben ik: een mier in de heide. Of een vogel die verdwaald is in het universum. Ver van de aarde. Toch is zij zo dichtbij dat ik haar adem tegen mijn voorhoofd voel.’
Door haar beeldende schrijfstijl brengt de auteur ons bijna letterlijk mee naar Noorwegen in de negentiende eeuw. Magisch verhaal vol prachtige, sprekende zinnen wekt veel emoties tijdens het lezen.
‘Het licht speelde in bobbelig vensterglas en kleurde de geluiden. Het privé leven van de mensen daalde op ons neer door talloze open ramen. Het licht probeerde zo goed en zo kwaad als het ging kleuren en schaduwen tegen elkaar uit te spelen om de armoedige indruk wat te verzachten. Maar het was alsof je de wereld door een gekleurde glasscherf zag.’
Prachtige, levenslustige personages, sterke plot van het verhaal en mooie, poëtische zinnen maken van dit boek een meesterwerk.