Door weken, maanden, jaren.

Over de Ierse auteur, Sara Baume, heb ik nooit eerder gehoord, hoewel haar debuutroman ‘Stommelen stampen slaan’ meerdere prijzen in Ierland heeft gewonnen en vertaald werd in veel landen. Dankzij Hebban kon ik haar boek ‘Weken maanden jaren’ lezen, dat vertaald was door Lette Vos.
Het boek vertelt ons een verhaal over Bell en Sigh die in een grote stad hun eenzame leven leiden en allebei gewone en saaie banen hebben. Opeens ontmoeten ze elkaar en dan besluiten ze ver van het drukke leven en van hun familie en vrienden te gaan wonen om hun eenzaamheid te delen. Ze nemen alles mee wat ze hebben, beide hun eigen hondje, en huren een huisje aan de voet van een berg, dichtbij de natuur. Ze zijn van plan na een tijdje de berg beklimmen. Wat ze niet weten is dat ze sindsdien elk moment in de gaten worden gehouden, omdat de berg vol oogjes zit…
Naast schrijfster is Sara Baume ook een kunstenares. En dat is ook te zien in ‘Weken maanden jaren’. Het is geen gewoon boek. Dat merkt de lezer vanaf het begin. Geschreven op een ongehaaste manier, lijkt het meer op poëzie dan op proza. De personages leren wij niet echt kennen. Wij observeren hen van het perspectief van de natuur door de jaren heen. Door beeldend en poëtisch schrijfstijl te gebruiken ziet de lezer liefde voor de natuur en de vogels maar ook liefde voor muziek en voor het leven. Hoewel er geen dialogen zijn in het boek, er is geen stilte. Vooral muziek vult de lezer overal.
'Door het doorzichtige bovenraam zagen ze de kruin van de heg glashelder uitsteken, een crescendo van fuchsia, meidoorn, wilde rozen en bloeiende bramen, en de vogels die tussen dat crescendo door hipten - meerdere soorten mezen, een paartje vinken, het strijdlustige roodborstje.'
Elke bladzijde geniet de lezer van dit boek en vraagt zich aan: gaan Bell en Sigh de berg eindelijk beklimmen?