Wat een trucje lijkt, raakt precies de goede snaar

'Wij zijn licht' bladert verraderlijk makkelijk weg. Zoals wellicht bekend valt deze roman op door de vertellers: niet het menselijk perspectief spreekt, maar voorwerpen, concepten en zintuiglijke waarnemingen zoals 'sinaasappelgeur' komen aan het woord. En dat steevast in de wij-vorm, zoals je leven inderdaad gevormd wordt door alles en iedereen aan je, van je, in je en om je heen. Dat lijkt misschien een trucje om op te vallen, maar raakt juist vaak precies de goede snaar, bijvoorbeeld als 'klank en liefde' (zo heet de semi-fictieve woongroep) aan het woord zijn, die doordacht over elkaar praten, met veel liefde, zodat je sympathie gaat voelen voor die rare bewoners, die andere, destructieve 'wij,' en dat raakte me.
Knap beent de schrijver het werk uit wanneer 'het verhaal' zichzelf en de lezer droogjes toespreekt, zodat je oog krijgt voor de lijn: niet de plot of intrige, maar de Bildung en de vele terloopse beschouwingen stuwen het voort, terwijl het boek desondanks nooit verzandt in een bloedeloze ideeënroman en wel geloofwaardig blijft. De slotpassage onttovert en dat heeft zijn waarde, maar als geheel is 'Wij zijn licht' sowieso een indrukwekkende leeservaring, die ik iedereen kan aanraden. Ik heb ook 'De saamhorigheidsgroep' (Merijn de Boer) en 'De woongroep' (Franca Treur) gelezen en deze roman steekt daar wat mij betreft ver boven uit.