Saai met voorspelbare waanzin

Boek gaat over een vrouw die haar baby heeft verloren, of mogelijk zelfs meerdere, en dat niet kan verkroppen. Na het eerste hoofdstuk weet je al zo'n beetje welke kant het op gaat en dat is ook precies de kant die het op gaat, dus er zit geen enkele echte verrassing in het verhaal. Ook spanning ontbreekt, er is nauwelijks sprake van een zich ontwikkelende plot, het is steeds hetzelfde, maar dan een graadje erger.

De gebruikte taal is merkwaardig en ongeloofwaardig. Het is een verheven taal zoals mensen denken dat schrijvers schrijven, en dan nog wat rijmelarij ertussendoor. Het leest erg onbrettig en leidt af van de inhoud. Er zitten veel stijlbreuken in zonder dat duidelijk wordt of dat expres is of niet, zo worden ook archaïsche woorden in verkeerde betekenis gebruikt.
Het tijdsbeeld is eveneens vreemd en ongeloofwaardig, enerzijds lijkt het negentiende-eeuwse gothic horror maar al spoedig komen er heel moderne dingen in voor. Vervreemdend is het niet echt, omdat je niet meegevoerd wordt naar iets, het is niet verwonderlijk, daarvoor is het verhaal zelf te gewoontjes, te aards.
De stijl lijkt meer een schreeuw om aandacht, "kijk mij eens!" van de auteur, waar hij in andere boeken ook last van heeft, en wat mij niet bevalt, dat geschreeuw alsof achter elke zin een uitroepteken staat.

Naast het "gewone" verhaal bevat het boek iets dat voor poëzie door moet gaan, maar het gemiddelde Sinterklaasgedicht zit beter in elkaar, en afbeeldingen die eigenlijk teveel van de plot verraden.

Ik hoop dat er van deze auteur weer wat normale griezelverhalen verschijnen (zoals Je weet hoe dit verhaal gaat in de bundel Om nooit te vergeten) in plaats van deze in emotie gedompelde publiekspleasers/vrouwenthrillers.