Te oppervlakkig, te technisch

Rechercheur Verschoor werkt op het politiebureau Zuidplein te Rotterdam. Hij woont in Ridderkerk. In het boek worden daarom diverse locaties in de regio Rotterdam genoemd, maar helaas komt de omgeving niet echt tot leven. Zo wordt op een gegeven moment de Schaardijk genoemd, en toevallig wist ik waar die is, want daar kwam ik bijna dagelijks overheen voor de corona-crisis, maar uit de tekst maak je nergens op waar dat is, hoe het eruit ziet, en eerlijk gezegd kan ik me geen voorstelling maken hoe of waar het beschreven ongeval precies heeft plaatsgevonden. Ook de Terwenakker moest ik opzoeken: het blijkt een paar honderd meter van het kantoor waar ik tot voor kort dagelijks kwam te zijn, maar ook daar ontbreekt elke aanwijzing van waar het is, hoe het eruit ziet, wat de sfeer is. Dat geldt voor elk decor, er wordt een locatie bij naam genoemd, meer niet.
Ook de personages worden snel geschetst, vaak niet veel meer dan een naam. Waar wel een aankleding wordt genoemd, is dat vaak eenmalig en voegt het weinig toe aan het algemene beeld van de uiterst oppervlakkige personages. Dat geldt ook voor de hoofdpersoon, Verschoor. Helaas is dat weer hetzelfde type als in veel moderne politieromans/thrillers: een man alleen die veel privé-sores heeft die deels zijn werk in de weg staan, problemen met de leiding, met de regels. Ze zijn inwisselbaar.
Het geheel levert een heel dun boekje op.

Het grootste deel van de tekst bestaat uit dialoog, en uit die dialoog had veel geschrapt kunnen worden, of kunnen worden samengevat. Een roman is immers geen ondertiteling van een tv-serie, we hoeven niet alle "Goedemorgens" en "Tot ziens-en" te lezen, dat maakt het namelijk saai. Eén van de personages, Kai, krijgt de eigenschappen toegekend dat hij goede, maar vreemde grappen maakt en opmerkingen die anderen niet begrijpen, maar juist dát had het geheel wat meer sjeu kunnen geven, want die grappen worden niet getoond, er wordt alleen over verteld door de schrijver.

Ik weet niet waarom er voor een kort verhaal is gekozen. De plot klopt wel, maar is kort-door-de-bocht uitgewerkt en als lezer wordt je nooit echt op het verkeerde been gezet. Een voorbeeld hiervan is de scène waarin Vincent van forensisch demonstreert hoe hij vingerafdrukken neemt, waarbij de rechercheurs de proefkonijnen zijn. Dat vond ik een onrealistische scène, omdat ik me niet voor kan stellen dat iemand die opgeleid is tot rechercheur bij de opleiding de basis van vingerafdrukken niet heeft gekregen, en meer nog: ik weet al jaren hoe dat werkt, ik kan me vaag iets herinneren dat dit op de lagere school werd behandeld (dat je iemand aan zijn vingerafdrukken kunt herkennen), en het "kwasten" komt in veel thrillers voor, op tv, in films, overal. Wat meer is, de informatie die in de scène wordt gegeven is zo gedetailleerd en uitgebreid beschreven, dat het een "geweer van Tsjechow" is: je weet dat dit later terugkomt en dat het cruciaal is voor het verhaal.

Ik dacht dat dit boek in eigen beheer was uitgegeven, maar de uitgever blijkt wat meer te doen. De uitgever adverteert als Christelijke uitgever, maar op wat bidden voor het eten na komt dat nauwelijks terug in het verhaal, hier en daar wordt nog genoemd wat er na de dood zou kunnen zijn, maar dat is gefilosofeer zonder christelijk stempel dat iedereen die met de dood wordt geconfronteerd wel zal hebben.
Mijn conclusie is dat het een gemiste kans is, dat er door beter de personages te schetsen en de rest van Gods schepping er een veel helderder beeld zou kunnen zijn van een van de motieven in het boek: het mededogen met degenen die op het verkeerde pad raken, maar berouw tonen. Dat hoeft een spannend boek niet in de weg te staan, de plot had hetzelfde kunnen blijven, maar het had een mooiere tekst met veel meer diepgang kunnen zijn.