Het snelle leven van Sonja Plattel

De debuutroman Als je alleen... van Iris Pinson werd op 27 maart 2014 gepubliceerd. Het is bijzonder om te zien dat Pinson alles helemaal zelf heeft gedaan. Behalve het schrijven, heeft ze ook het ontwerp en de redactionele taken voor haar rekening genomen. Als klap op de vuurpijl heeft Iris Pinson dit boek ook zelf uitgegeven. De auteur woont in Rotterdam, een snelle stad, die ook heeft gezorgd voor een snel boek over het leven van Sonja Plattel.

Als je alleen... is het levensverhaal van Sonja Plattel, een sterke en onafhankelijke vrouw die een succesvolle carrière opbouwt, ondanks haar achtergrond. Het boek begint met een bijzonder voorval en neemt je vervolgens mee door het (turbulente) leven van Sonja.

De eerste 40 bladzijden zijn voornamelijk een kennismaking met Sonja en een omschrijving van haar omgeving. Hoewel dit in eerste instantie overbodig lijkt, kom je er als lezer later in het verhaal achter dat deze omschrijving essentieel blijkt voor de rest van het verhaal. Alle gebeurtenissen volgen elkaar namelijk in rap tempo op, wat best lastig kan zijn en dan is zo’n uitgebreide uitleg wel gewenst.

Hoewel Sonja een zorgeloze, jonge dame lijkt te zijn, leert de lezer haar stukje bij beetje kennen. Sonja staat niet in contact met zichzelf en ‘Als je alleen...’ is op dezelfde manier geschreven; wat eerst ondoordacht lijkt, blijkt later juist een manier om de aandacht van de lezer vast te houden. De schrijfstijl van het boek is net zo snel als de levensstijl van Sonja.

Sonja springt van de ene in de andere romance, is ambitieus en erg seksueel.

Sonja worstelt met intimiteit en haar eigen gevoelens. Vanaf pagina 150 wordt duidelijk dat het om een vrouw gaat die zich waarschijnlijk haar hele leven enorm leeg en eenzaam voelt en dit op alle mogelijke manier (seks, drugs, drank) probeert op te vullen. Hoe verder je in het verhaal komt, hoe meer je wilt weten over het voorval in het begin en of jouw verwachtingen kloppen. Toch is het voorval niet dusdanig uitgewerkt dat het de aandacht van de lezer echt pakt en dat is zonde. Op deze manier kan de lezer gemakkelijk over het voorval heen lezen en hierdoor geen enkel idee hebben waar het verhaal naartoe gaat. Pinson had het er iets dikker bovenop mogen leggen.

Is Als je alleen... fantastisch geschreven? Nee. Maar de vraag is of dit nodig is, want de lezer wil weten of de verwachtingen over het einde correct zijn, waardoor er doorgelezen zal worden.

Technisch had het beter gekund, er zitten grammaticale fouten in en spellingfouten, maar de vraag is of dat dusdanig opvallend of storend is. Pinson hanteert een snelle schrijfstijl, maar het verhaal verloopt prima. De uitgebreide scenes over het werk van Sonja zorgen er wel voor dat de concentratie verslapt in de tweede helft van het boek. De personages hadden allemaal iets meer diepgang mogen hebben, zodat de lezer minder hoeft na te denken over wie het nou ook alweer precies gaat. Toch pak je ‘Als je alleen...’ snel op tijdens een vrij uurtje, om nog even een hoofdstuk te lezen.

De schoonheidsfoutjes van Als je alleen... maken de roman niet minder aantrekkelijk. Waar Pinson wel aan had kunnen werken was het ‘want’ gebruik (‘’ze kon de hele avond champagne drinken, want de bediening serveerde continu’’, ‘’Als ze geen gesprekken voerde, observeerde ze Charles, want ze vond hem een knappe verschijning’’) 
Deze uitleg is overbodig voor de lezer.

Iris Pinson heeft met Als je alleen... kunnen bewijzen dat je geen topschrijver hoeft te zijn om een mooi verhaal te vertellen. Stukje bij beetje leert de lezer meer over de hoofdpersoon. Sonja voert een koude oorlog met zichzelf en haar omgeving. De spanningsbogen zijn vlak, maar het einde is alsnog verrassend. Daarnaast is de afsluitende monoloog is prachtig.

Sonja blijft toch dat kleine meisje, dat zich voordoet als grote, volwassen vrouw en dat heeft Iris Pinson mooi kunnen laten zien in haar debuutroman Als je alleen...