Een karakterloze thriller

Linda van Rijn is een gevierd schrijfster, van wie de boeken elkaar in hoog tempo opvolgen. Naast zomer- en winterthrillers schrijft Van Rijn ook minithrillers. De auteur lijkt niet stil te zitten en dat is goed nieuws nu de koude dagen ons opwachten en haar nieuwe winterthriller De Jaarclub  in de schappen van iedere boekhandel ligt.

Na hun studie komen zes vrouwen ieder jaar bij elkaar om herinneringen op te halen, wijn te drinken en bij te kletsen. Voor hun vijftiende jubileum besluiten de meiden, samen met hun partners, te vertrekken naar Wenen voor een lang weekend weg. Maar als de dood van jaarclub lid Daniëlle plotseling ter sprake komt, slaat de sfeer onmiddellijk om. Dominique gaat op onderzoek uit. Er moet meer aan de hand zijn dan haar verteld wordt...

De Jaarclub  lapt alle schrijfregels aan z'n laars en begint met een ellenlang voorstelrondje van personages. Erg spectaculair is het begin dan ook niet. De lezer wordt in een informatieput gekieperd die later in het boek niet eens noodzakelijk blijkt te zijn. Het ontbreekt aan ritme, spanning en vooral aan interessante scènes. Daarnaast staat De Jaarclub  bomvol met dezelfde uitdrukkingen en saaie dialogen die niets toevoegen aan het verhaal.

Pas op de helft van het boek loopt de spanning een beetje op. Tot die tijd word je verveeld met etentjes die eeuwen lijken te duren en doelloze informatie. De personages in De Jaarclub  zijn karakterloos, met hoofdpersonage Dominique als aanvoerder. Dominique blijft zich op dezelfde manieren uitdrukken en dezelfde handelingen verrichten. Het hele boek door. Zo bijt ze graag op haar tong en op haar lippen, omdat ze anders misschien iets zegt wat ze niet wil zeggen. De hoeveelheid waarin Dominique het doet totdat ze bloed proeft, zou je bijna het idee geven dat onze karakterloze hoofdpersoon aan het einde van het boek geen tong en lippen meer overheeft.

Toch leest De Jaarclub  snel weg, wat voornamelijk komt door de korte zinnen waarmee Van Rijn werkt. Het is interessant om te merken dat je het boek niet weglegt, ondanks het gebrek aan spanning (of überhaupt een verhaallijn). Dat is toch knap! De Jaarclub  leest zo snel weg, dat zelfs de traagste lezer binnen een uur of twee wel door het boek heen is. Dat maakt het dan ook een prima boek om 'even tussendoor' te lezen.

De vraag is alleen of je daar blij van wordt. De conflicten in De Jaarclub  worden zo aan de kant geschoven en als je dan eindelijk een beetje gegrepen wordt en zelf iets wil gaan oplossen, zorgt de auteur ervoor dat je binnen twee pagina's het antwoord al weet. De Jaarclub  vliegt van anticlimax naar anticlimax. Eeuwig zonde! Het lijkt op een grove, eerste schets die nog tot in perfect detail uitgewerkt zou kunnen worden. De Jaarclub  is afgeraffeld en wanneer je het boek uit hebt, voel je je een beetje genaaid. Het had zoveel uitgebreider gekund, zoveel mooier en zoveel spannender. Maar de lezer moet het doen met een cliché einde en een epiloog die voor een halve plottwist moet zorgen, maar eigenlijk alleen dient als opvulling van het boek.

Ook vinden we in De Jaarclub  nog een kort verhaal genaamd 'Plek 218'. Ergens toch grappig dat het een kort verhaal genoemd wordt, terwijl je De Jaarclub  al binnen een zucht uit hebt. En na het lezen van deze thriller, ben ik in ieder geval niet nieuwsgierig geworden naar het korte verhaal dat het boek nog even vijftig pagina's extra geeft.

Voor een echte literaire thriller hoef je niet bij Linda van Rijn aan te kloppen, dat bewijst De Jaarclub  wel.