Een waardig afscheid

De Zweedse auteur Liza Marklund heeft geen introductie meer nodig. Ze verkocht 13 miljoen exemplaren van haar misdaadromans, met als grote hit de serie 'Annika'. Het elfde en laatste deel IJzer en Bloed  neemt de lezer nog één keer mee in de wereld van Annika, die verstrikt raakt in een gevecht met haar verleden.

Wanneer Annika een verontrustend bericht krijgt van haar zus met wie ze al jaren amper contact heeft, besluit ze op zoek te gaan naar antwoorden. Dat gaat niet zo gemakkelijk als het lijkt: het tijdschrift waarvoor ze werkt, dreigt ermee op te houden en ondertussen zit Annika tot over haar oren vast in een onderzoek naar de moord op een zwerver. Het wordt Annika te veel en de duisternis waardoor ze omringd wordt, lijkt haar volledig op te slokken.

Erg spannend is het laatste deel van de Annika-reeks niet. IJzer en Bloed  komt maar langzaam op gang en wordt aan elkaar gebreid met lange intermezzo’s en een scala aan personages die niet belangrijk lijken te zijn voor het boek. Of is dat slechts het geval wanneer de lezer alleen het laatste deel van deze reeks heeft gelezen en niet bekend is met de rest van de serie? 
In het verhaal wordt wel duidelijk gemaakt wie wie nou precies is en het verleden speelt hierbij een grote rol. Toch blijven de vraagtekens rondom je hoofd dansen. Zijn al deze personages echt relevant voor het leven van Annika? En wat is de relatie tussen Nina Hoffman en Annika?

De antwoorden liggen vast en zeker verstopt in de voorgaande delen van deze serie. Annika lijkt door de jaren heen heel wat op haar bord te hebben gekregen. Gruwelijke gebeurtenissen die haar hebben getekend voor het leven, een scheiding en een verwarrende jeugd: Annika is zich maar vaag bewust van al deze gebeurtenissen, en stopt ze weg wanneer ze haar komen lastigvallen. Pas wanneer het verleden haar keihard inhaalt, probeert Annika - zo goed en zo kwaad als het kan - deze ervaringen en herinneringen een plaats te geven.

Annika leert ons dat je niet alles onverwerkt kunt opslaan, dat je soms door de duisternis heen moet om jezelf weer een plek te geven, en dat alles wat op het eerste oog onbelangrijk lijkt, vaak een grote invloed op de mens heeft. IJzer en Bloed  sluit perfect aan bij deze boodschap. Alle losse eindjes worden aan elkaar geknoopt en hoewel de roman traag verloopt, spat het spannende einde van het boek compleet over de lezer heen. De constante dreiging die Marklund tracht te creëren in IJzer en Bloed, had best iets dwingender mogen zijn, maar al met al zal de lezer van de Annika-serie niet bedrogen uitkomen. Liza Marklund geeft Annika Bengtzon een waardig afscheid.