Hoe ver ga jij voor de liefde van je leven?

Marion van de Coolwijk debuteerde in 1988 al, en heeft zich daarna volop in het schrijversvak gestort. Met maar liefst 250 (!) kinderboeken op haar naam, is van de Coolwijk een ouwe rot in het vak te noemen. De auteur verkocht meer dan drie miljoen boeken, maar met Mangelvrouw begeeft Marion zich op gloednieuw terrein: haar eerste boek voor volwassenen.

In Mangelvrouw gaat het om drie personen: Bette, Monica en Lucas. Bette en Lucas zijn al enige tijd getrouwd wanneer Lucas een ongeluk krijgt. Hij belandt in het ziekenhuis en Bette moet voor het eerst sinds jaren voor zichzelf zorgen. Dat bevalt haar beter dan ze gedacht had. Wanneer ze haar (verplichte) bezoekje aan haar man doet, ontmoet ze zijn verpleegster Monica. De twee hebben direct een klik en al gauw ontstaat er een hechte vriendschap. Samen smeden de dames een plan om Lucas uit het veld te ruimen, zodat ze met elkaar een nieuw leven kunnen opbouwen van het geld waar Lucas zo hard voor gewerkt heeft. 

Mangelvrouw draait er niet bepaald omheen: door de proloog weet de lezer al direct dat het plan om Lucas uit de weg te ruimen, zal lukken. We volgen in een groot deel van het boek dan ook de aanloop naar de dood van Lucas. Een ietwat saai gebeuren. We krijgen - zoals een vrouwenthriller dat betaamt - een heleboel outfits, kleding en vrouwenpraat naar ons hoofd geslingerd.

Monica en Bette blijken elkaar al sinds de basisschool te kennen, en dat zorgt aan het begin voor conflict. Monica wil wraak nemen op Bette, maar slaat om als een blad aan de boom, wanneer Bette haar excuus daar voor aanbiedt. Een opvallende wending. Monica benadrukt namelijk dat ze jarenlang wrok heeft gekoesterd jegens Bette. Maar een lesbische relatie met haar vroegere aartsrivaal, komt zonder enig verwijt van de grond.

Mangelvrouw is geen thriller te noemen: het is een chicklit met een spannende wending. Het taalgebruik is simpel te noemen en ruimtes worden uitvoerig omschreven, net als kleding van de personages. Er staan behoorlijk wat storende fouten in het boek. Zo wordt er meermaals het woord 'prototype' gebruikt, waar 'stereotype' had moeten staan. Het is opmerkelijk dat deze fouten door geen enkele redacteur zijn opgemerkt. 

Wanneer Lucas dan - eindelijk - is overleden, krijgt Mangelvrouw een wending waar de lezer al een heel boek op heeft zitten wachten. Er is plotseling spanning en tempo. Toch heeft de lezer op dat moment nog maar een aantal pagina's te gaan. Het lijkt er dan ook op dat de auteur meer plezier beleefde aan de relaties (en bijbehorende ontwikkeling van personages) in het boek, dan aan het gedetailleerd uitwerken van de aanloop naar de plot. Niks mis mee! Wie zegt dat een boek om plot moet draaien? De uitkomst is ook niet dusdanig verrassend, dus wat dat betreft wint Marion van de Coolwijk wel.

Het blijft enigszins onduidelijk hoe lang Bette en Lucas nou echt bij elkaar zijn. De ene keer lijken er al tientallen jaren verstreken, de andere keer lijkt het op enkele maanden. Dit werkt niet mee aan de beeldvorming van de lezer. 

Bette doet dingen zonder volledige overtuiging, en ook daardoor lijkt de moord op haar man een onzekere keuze. Als een pubermeisje, dat plotseling besluit haar vriendje te dumpen en een dag later beseft dat ze gewoon ongesteld moest worden, en het allemaal niet zo bedoelde. Bette is een puber, in het lichaam van een vrouw. Daarnaast is Bette wat uit de hoogte en enigszins hard te noemen. Dit zorgt niet bepaald voor medeleven.

De saaie aanloop weerhoudt een thrillerlezer om echt plezier te beleven aan Mangelvrouw. Het einde is er een die je al van mijlen ver ziet aankomen. Het boek wordt dan ook met een onvoldaan gevoel weggelegd. Wellicht geschikter in de kast van een romanliefhebber, maar voor een thriller is Mangelvrouw net iets te slap.