Teleurstellend

Auteur Nathalie Pagie gooide hoge ogen met haar twee eerste literaire thrillers, De toneelclub  en De campus. Haar nieuwe thriller Paradijsvogels  kwam eind oktober uit. Het is de eerste uit de reeks over journalisten Tara Linders en Diego Matines en het tweede deel wordt in 2016 verwacht.

Wanneer de eigenzinnige Tara de opdracht krijgt om acht commerciële stukken te schrijven over het paradijs Aruba, hapt ze niet meteen toe: als serieuze journaliste wil ze graag de diepte in en interessante verhalen schrijven, maar haar baas verbiedt dat, wegens geldgebrek. Toch stemt Tara er uiteindelijk mee in om twee weken naar het paradijs te reizen en de opdracht uit te voeren. Niet in de laatste plaats omdat haar jeugdvriendin Marieke al jaren op Aruba woont en ze haar graag weer eens wil zien. Wanneer Tara bij aankomst al snel tot de conclusie komt dat niets is wat het lijkt, en begint te graven in het verleden van succesvolle zakenmannen op Aruba, trekt ze een beerput open.

Paradijsvogels  is een beetje droog. Er wordt in de eerste paar hoofdstukken ontzettend veel verteld en daarna kabbelt het rustig verder. We leren Tara en haar collega Diego kennen, maar de twee lijken geen echte band of relatie met elkaar te hebben, behalve het feit dat ze collega's zijn. Tara's karakter is sterk. Ze is een eenling die mensen niet toelaat en een eigen leven leidt. De journaliste is getraumatiseerd en heeft zichzelf wonder boven wonder een plaats kunnen geven binnen de maatschappij.

Toch blijkt Tara al na zestig pagina's haar hardheid te verliezen. Het komt uit het niets wanneer blijkt dat Tara perfect in staat is gesprekken te voeren en mensen toe te laten in haar leven. Het enige wat de lezer krijgt, is een droge omschrijving over hoe Tara eigenlijk is, maar uit haar acties blijkt dat helemaal niet. Tara is een vriendelijke vrouw die op Aruba prima haar contacten kan onderhouden. Tara is als karakter niet sterk neergezet en hoewel dit afgedaan kan worden als een schoonheidsfoutje, blijft het niet alleen hierbij.

In Paradijsvogels  volgt fout, na fout, na fout. Pagie spreekt zichzelf constant tegen en dat maakt het verhaal allesbehalve prettig om te lezen. Waar Tara op pagina veertien slechts een aantal maanden geen epileptische aanval heeft gehad, blijkt dat verder in het boek al jaren niet het geval te zijn. Waar eerst de oorzaak van haar aanvallen onverklaarbaar is, blijkt er later in het boek plotseling een heel duidelijke oorzaak te zijn. Pagie schrijft slordig en schrijftechnisch schort het op extreem veel vlakken.

Er zijn voldoende factoren om je als lezer aan te storen: Tara wil een prachtig verhaal schrijven en alle troep van Aruba opgraven, maar is vervolgens blij als ze een lief verhaaltje krijgt uit een achterstandswijk. Ze rijdt op een motor die wonder boven wonder langzamer gaat dan een auto, en dan hoeven we nog niet te spreken over het feit dat een van de personages een maagzweer heeft en constant klaagt over maagzuur, maar vervolgens met plezier een emmer Kipnuggets opeet.

Erg geloofwaardig is Paradijsvogels  niet.

Pas op driekwart van het boek versnelt het tempo dusdanig dat de lezer plezier beleeft aan deze literaire thriller. Bijna lijkt alles te kloppen, maar schijn bedriegt: tussen het verhaal door lezen we dagboekfragmenten die totaal geen toevoeging hebben. Waarschijnlijk heeft Pagie deze fragmenten erin verwerkt om de spanning op te bouwen, maar het werkt volstrekt averechts. Vooral wanneer het einde niet eens de climax geeft waar we driehonderd pagina's op wachten. Beter was geweest wanneer er met een proloog werd gewerkt en de dagboekfragmenten in de rest van het boek gewoon weggelaten werden.

Paradijsvogels  is een teleurstelling. Het is geen thriller die je bloed laat stollen. Sterker nog: het is niet eens een thriller. Wellicht wordt het tweede deel van deze reeks interessanter, maar het eerste deel is in ieder geval geen aanrader.