Verkondigt idealen

De ecothriller is in opkomst en Janine Keijser is een van de weinige Nederlandse schrijvers die haar debuut binnen deze subcategorie heeft geschreven. De auteur lijkt een vurige passie te hebben voor dieren, die ze graag verkondigen wil en doet dat dan ook in haar allereerste boek Rauw.

Opvallend aan Rauw is dat de hoofdpersoon geen naam heeft. We volgen een dame die een ongeluk heeft gehad en daardoor haar werk niet meer kan uitvoeren. Ze wordt elke dag gekweld door pijn, maar besluit zichzelf alsnog nuttig te maken en sluit zich aan bij een organisatie voor dierenrechten. Al gauw belandt ze in een project dat meer van haar vergt dan ze eigenlijk aankan. Toch zet ze door, met alle gevaarlijke gevolgen van dien.

Rauw begint meteen middenin de ellende. Naast het feit dat het hoofdpersonage zich concentreert op dierenrechten, is ze ook nog steeds volledig in de rouw over haar vader. Dit zorgt voor innerlijke conflicten over persoonlijke relaties, maar ook haar plaats in de maatschappij. Prachtige thema’s waar menigeen zich in zal herkennen. Toch schort Rauw op veel vlakken. Naast het verhaal over dierenrechten, vinden we ook een zijsprong naar het accepteren van overlijden, en zit er zelfs een (hobbelig) liefdesverhaal in verwerkt. Rauw bulkt eigenlijk van het liefdesdrama. Pas in de laatste pagina’s komt de hoofdlijn tot zijn recht. Tot die tijd moet de lezer het doen met vriendinnenbijeenkomsten en een puberale relatie van het hoofdpersonage.

Je verwacht als lezer enige volwassenheid van het hoofdpersonage, maar krijgt alleen een heleboel zelfmedelijden vanuit haar mee, omdat ze zichzelf vooral heel zielig blijft vinden.De lezer wil een inspirerende held zien, niet een vrouw die elke keer de mantel van ‘slachtoffer’ aantrekt, en zich daarin maar verschuilt.

Niet alleen het sneue hoofdpersonage is vervelend om over te lezen, maar ook haar acties en gedachten zijn bijzonder te noemen. Zo sluipt het hoofdpersonage binnen, in de flat van de dader met de kans om ieder moment betrapt te worden. Toch pakt ze zijn laptop, en daarop volgt een bedroevend stukje schrijfwerk:

‘De stoel was naar Arbo-maatstaven veel te hoog ingesteld voor mijn optimale werkhouding dus ik liet de stoel met de hendel zakken totdat mijn onderbenen een hoek van negentig graden maakten met mijn bovenbenen.’

Iets waar we ons natuurlijk allemaal mee bezig houden wanneer we geheime zaken uitvoeren en elk moment gepakt kunnen worden.  

Ook over de dialogen valt iets te zeggen. Keer op keer wordt de lezer geconfronteerd met een ‘schreeuwde hij woedend’’ of een ‘’zei ik fel’’. Het is onnodige informatie die de lezer uit de dialoog zelf al heeft kunnen opmerken.

In Rauw worden we van liefdesrelatie in vriendschap gestort, alsof de lezer die een thriller uitzoekt daar op zit te wachten. Daarnaast wordt de lezer vermoeid met stellige beweringen over vleeseters en krijgt hij de ene sojachocolademelk na de ander voorgeschoteld. Rauw is een boek dat wil laten weten hoe belangrijk een vegetarische of veganistische levensstijl voor iedereen is. Dat is een mooie boodschap, maar omdat het zo vaak herhaald wordt in dit boek, zal zelfs een vegetariër op een gegeven moment genoeg krijgen van deze gospel.  

Waarschijnlijk zit er een autobiografisch element in Rauw. Iets wat Keijser belangrijk vond om te vertellen, maar het schiet zijn doel voorbij. Dat is jammer en daardoor ervaart de lezer weinig plezier. Rauw is een te ruwe versie van een verhaal dat wellicht binnen een ander genre beter tot zijn recht was gekomen. Deze Nederlandse ecothriller is niet de moeite waard, ondanks het harde werk van de auteur.