Een middelmatige pageturner

Als je het over een pageturner hebt, dan mag de nieuwe thriller van Susan Moonen niet ontbreken in je boekenkast deze winter. Zwarte Aarde is de tweede thriller van Moonen. De auteur debuteerde in 2014 met haar thriller Conflict en in haar nieuwe verhaal bespreekt ze de afschuwelijke gevolgen van pesten. Dit is een onderwerp waar Susan Moonen al een hele tijd iets mee wilde: 'Als er maar één gepest kind is dat zichzelf na het horen over dit verhaal iets meer de moeite waard vindt, of als er maar één pester is die net iets langer nadenkt over zijn volgende woorden, is mijn tweede boek geslaagd.' 

In Zwarte Aarde duiken we meteen diep onder de oppervlakte. Roos Jansen ziet een kans om eindelijk wraak te nemen op de jongen die haar broertje jaren lang heeft gepest en tot zelfmoord heeft gedreven. Als er een vacature beschikbaar komt in het bedrijf van de voormalig pester, twijfelt ze geen moment. Roos wordt aangenomen als personal assistent van ex-pester Krijn, en bouwt al snel een hechte band op met hem. Hij moet gestraft worden, maar hoe meer zij de pester van haar broertje in de val probeert te lokken, hoe meer ze haar eigen leven op het spel zet. 

Wat vrijwel direct opvalt in Zwarte Aarde is het moeizame begin. De thriller speelt in het heden en laat je meteen kennis maken met Roos. En Roos is nogal vol van zichzelf. Zó vol dat er de eerste twintig pagina's niet veel overblijft, behalve een verhaal over een vrouw waar de lezer weinig tot geen sympathie voor kan voelen. Roos houdt van mooie kleding, hoge hakken en dure lippenstift van Chanel. En daar wordt de lezer tot in den treure mee verveeld. Iedere ochtend staat Roos op en wordt er een nauwkeurige omschrijving gegeven van haar sportieve lichaam, de kleuren van haar make-up en haar kleding. En ook tijdens het verhaal lezen we dit meermaals terug: ''Het helpt wel dat ik kies voor een strakke broek waarin ik me zeker voel.'' Behalve dat dit technisch een stuk mooier gebracht kan worden, heeft al dat uiterlijk vertoon geen enkele toevoeging voor het verhaal.

Als lezer ben je dan ook blij als er eindelijk een fragment komt, dat de stem van het gestorven broertje van Roos heeft. Maar ook deze stem is matig uitgevoerd: een 15-jarige jongen (hoe intelligent ook) zal zich nooit zo uitdrukken zoals zijn zus die inmiddels 38 is. Maar het gebeurt wel in Zwarte Aarde. De rest van de personages zijn ongeïnspireerd en hebben te veel uiterlijke poespas en maniertjes om ze geloofwaardig te maken. De karakters leven niet. Met enige nuance hadden ze een toevoeging aan Zwarte Aarde kunnen geven, die een stuk waardevoller is dan we nu lezen. Daarnaast vindt de lezer het wellicht leuk om haar eigen verbeelding erop los te laten. Een omschrijving als ''goedkoop'' is meer dan genoeg. Daar hoeven geen roze, lange nagels en witblond haar aan te pas te komen.   

Toch neemt al deze kritiek niet weg dat de lezer Zwarte Aarde binnen een ruk gaat uitlezen. De verhaallijn geeft op het begin weinig spanning, maar die spanningsboog sluipt er wel langzaam in. Zwarte Aarde is een thriller waar je niet te veel bij hoeft na te denken en waar je plezier aan beleeft. Het is een dertien in een dozijn thriller die niet uitmuntend is, maar ook zeker niet slecht. Hij hangt er lekker tussenin. En daar is niets mis mee.