Lezersrecensie
Hartveroverende roman
Bij de boeken van Dani Atkins zouden standaard zakdoekjes moeten worden bijgeleverd, want maar weinig lezers houden het droog bij haar tranentrekkers. Een hemel vol sterren is weer een evenzo ontroerend en hartveroverend verhaal.
Alex, Lisa en hun zoontje Connor vormen een gelukkig gezin. Wanneer Lisa omkomt bij een treinongeluk is Alex kapot van het verlies. In zijn verdriet weet hij niet hoe hij er moet zijn voor de zesjarige Connor. Dan ontmoet Alex vier mensen die Lisa nooit hebben ontmoet, maar wier levens ingrijpend zijn veranderd door haar dood. Als Alex hun verhalen hoort, begint hij te beseffen dat het nog niet te laat is voor hem en Connor om elkaar terug te vinden...
Als er iets is wat Atkins’ boeken kenmerkt, dan is het haar sereniteit. Haar verhalen zitten altijd vol met genegenheid en liefde. Maar ook verdriet is vaak een onmiskenbare mokerslag in de schrijfstijl van Atkins. Knappe lezer die het droog houdt bij haar boeken. Zo ook bij Een hemel vol sterren. Al moet gezegd, een hele erge tranentrekker is dit boek, met name in vergelijking met eerder werk, niet.
Atkins weet met Een hemel vol sterren wel een erg interessant - en bovendien maatschappelijk belangrijk - thema aan de kaak te stellen. Namelijk die van orgaandonatie. Omringd met genegen personages, wordt de lezer vanaf pagina één het boek in gezogen. Ook al is vooraf meteen duidelijk wat er staat te gebeuren; het moment van verlies is intens. De tranen rollen al snel over de lezers wangen. Toch blijft het verderop in het boek vooral bij een gevoel van enorme vertedering, en drogen de werkelijke tranen zachtjes op.
Afwisselend vertelt Atkins het verhaal vanuit de weduwnaar Alex en de orgaanontvanger van zijn vrouws hart, Molly. Hartverscheurend lees je hoe Alex worstelt met zijn verdriet en dat van zijn gebroken zoontje. Vertederend is het om te lezen hoe Molly een tweede kans in het leven is gegund. Hoe die twee verhaallijnen samenkomen is mooi uiteengezet. Ook drie andere ontvangers van Lisa’s organen komen op innemende wijze aan bod in het boek, hoewel het vooral Molly is die op het podium staat.
Vol van een serene, bij wijlen intense, sfeerbepaling, is dit boek er onmiskenbaar een van Atkins. Dit boek wordt gelezen met de spreekwoordelijke lach en een traan. Het is verdrietig en warmhartig tegelijk. Romantiek speelt een kleine rol, maar krijgt het minst podium van alle verhaallijnen. Waar het in dit boek vooral om draait is om vriendschap en familie. Om elkaar steunen in moeilijke tijden. Om rouw. Om opnieuw beginnen in het leven. Atkins heeft het verloop goed uiteengezet, al had er soms best iets meer ‘actie’ mogen gebeuren. Tegen het eind volgt een wat onverwachte plotwending, maar desalniettemin maakt Atkins het verhaal ermee mooi rond.
Het thema orgaandonatie heeft zij op prachtige wijze verpakt in een hartveroverende roman. Op laagdrempelige maar toch rake wijze, helpt zij het belang ervan te doen begrijpen. Als geregistreerd orgaandonor kan ik alleen maar hopen dat ik ooit zulke mooie levens mag helpen redden..
Alex, Lisa en hun zoontje Connor vormen een gelukkig gezin. Wanneer Lisa omkomt bij een treinongeluk is Alex kapot van het verlies. In zijn verdriet weet hij niet hoe hij er moet zijn voor de zesjarige Connor. Dan ontmoet Alex vier mensen die Lisa nooit hebben ontmoet, maar wier levens ingrijpend zijn veranderd door haar dood. Als Alex hun verhalen hoort, begint hij te beseffen dat het nog niet te laat is voor hem en Connor om elkaar terug te vinden...
Als er iets is wat Atkins’ boeken kenmerkt, dan is het haar sereniteit. Haar verhalen zitten altijd vol met genegenheid en liefde. Maar ook verdriet is vaak een onmiskenbare mokerslag in de schrijfstijl van Atkins. Knappe lezer die het droog houdt bij haar boeken. Zo ook bij Een hemel vol sterren. Al moet gezegd, een hele erge tranentrekker is dit boek, met name in vergelijking met eerder werk, niet.
Atkins weet met Een hemel vol sterren wel een erg interessant - en bovendien maatschappelijk belangrijk - thema aan de kaak te stellen. Namelijk die van orgaandonatie. Omringd met genegen personages, wordt de lezer vanaf pagina één het boek in gezogen. Ook al is vooraf meteen duidelijk wat er staat te gebeuren; het moment van verlies is intens. De tranen rollen al snel over de lezers wangen. Toch blijft het verderop in het boek vooral bij een gevoel van enorme vertedering, en drogen de werkelijke tranen zachtjes op.
Afwisselend vertelt Atkins het verhaal vanuit de weduwnaar Alex en de orgaanontvanger van zijn vrouws hart, Molly. Hartverscheurend lees je hoe Alex worstelt met zijn verdriet en dat van zijn gebroken zoontje. Vertederend is het om te lezen hoe Molly een tweede kans in het leven is gegund. Hoe die twee verhaallijnen samenkomen is mooi uiteengezet. Ook drie andere ontvangers van Lisa’s organen komen op innemende wijze aan bod in het boek, hoewel het vooral Molly is die op het podium staat.
Vol van een serene, bij wijlen intense, sfeerbepaling, is dit boek er onmiskenbaar een van Atkins. Dit boek wordt gelezen met de spreekwoordelijke lach en een traan. Het is verdrietig en warmhartig tegelijk. Romantiek speelt een kleine rol, maar krijgt het minst podium van alle verhaallijnen. Waar het in dit boek vooral om draait is om vriendschap en familie. Om elkaar steunen in moeilijke tijden. Om rouw. Om opnieuw beginnen in het leven. Atkins heeft het verloop goed uiteengezet, al had er soms best iets meer ‘actie’ mogen gebeuren. Tegen het eind volgt een wat onverwachte plotwending, maar desalniettemin maakt Atkins het verhaal ermee mooi rond.
Het thema orgaandonatie heeft zij op prachtige wijze verpakt in een hartveroverende roman. Op laagdrempelige maar toch rake wijze, helpt zij het belang ervan te doen begrijpen. Als geregistreerd orgaandonor kan ik alleen maar hopen dat ik ooit zulke mooie levens mag helpen redden..
1
Reageer op deze recensie