Tikt de boxjes aan van een pittoreske roman

Een klein gebaar van Lucy Dillon (1974) is de opvolger van haar succesvolle eerste Nederlandse vertaling, Honderd stukjes van mij. In de boekenkast van liefhebbers van Britse pittoreske romans, verdienen de titels van Dillon met verve een plekje vooraan op de planken. Dillon schaart zich met gemak in het rijtje van grote namen als Jojo Moyes en Jill Mansell. De typische Britse schrijfstijl vanuit het perspectief van een alwetende verteller, creëert een bepaald soort idyllische sfeer. Warme personages en een schilderachtige plattelandssetting, met een vleugje kenmerkende Engelse truttigheid, laten het verhaal voor je ogen doen afspelen. De plot zou dan ook zomaar een waardig script voor op het witte doek kunnen vormen.

Libby en haar man Jason verhuizen, na het overlijden van Jasons vader, van het snelle Londen naar het platteland om het hotel van Jasons ouders uit het slop te halen. Wanneer een onbekende vrouw voor hun deur wordt aangereden en haar geheugen kwijtraakt, biedt de zorgzame Libby haar onderdak aan in het hotel om te kunnen herstellen. Deze beslissing zet een reeks gebeurtenissen in motie die niemand had kunnen voorzien...

De verhuizing naar het platteland was ogenschijnlijk een bewuste keuze van Libby en haar man, maar al snel wordt duidelijk dat er in Londen scheurtjes in hun huwelijk zijn ontstaan. Wat er precies in Londen is voorgevallen wordt niet meteen prijsgegeven, maar langzaam ontrafelt de plot zich. Vanaf begin af aan is wel duidelijk dat Libby haar best doet haar gevoel van eenzaamheid in haar huwelijk te negeren en alles op alles te zetten om de verbouwing van het hotel tot een succes te maken. Haar betweterige schoonmoeder gooit constant roet in het eten, maar Libby houdt haar hoofd koel. Alice biedt een welkome afleiding van haar eigen problemen. Wie deze vrouw is, en waarom niemand haar in het begin lijkt te zoeken, wordt ook beetje bij beetje duidelijk.

Het gevaar van de alwetende verteller is dat er een trage vertelvorm ontstaat die snel langdradig kan worden. De lezer verzandt in te veel details en secundaire situaties eromheen. Na de eerste 150 pagina’s is eigenlijk nog steeds niets significant duidelijk over de geheimzinnige identiteit van Alice of de relatieproblemen van Jason en Libby. Wél krijgt de lezer in het begin enorm veel te lezen over de hond, Lord Bob. Een leuke toevoeging, maar typisch zo’n verhaallijn die veel te veel podium krijgt en zo de vaart uit het échte verhaal haalt. De komst van Jasons broer Luke, en het feit dat hij Alice blijkt te kennen en zo enkele puzzelstukjes bij elkaar kan leggen, maakt dat er wat schot in de zaak komt rondom het onbekende verhaal van Alice. De spanning wordt eindelijk wat meer opgebouwd wanneer Alice een vriend blijkt te hebben die ook ten tonele verschijnt. Tegelijk komen de  huwelijksproblemen tussen Libby en Jason tot een hoogtepunt, wat ook wat bewogenheid in hun verhaal met zich meebrengt.

Wie als lezer de langdradigheid trotseert, wordt later in het verhaal beloond met de ontknopingen. Sommige verrassend, andere voorspellend. Een klein gebaar tikt alles bij elkaar wel de boxjes af van een Britse pittoreske vertelling, waarmee het boek voldoende slaagt als feelgoodroman van hogere orde.