Unieke multimediale leeservaring

New York Times bestsellerauteur Colleen Hoover is geen onbekende in het populaire coming of age-genre dat ook wel New Adult wordt genoemd. Waar dit genre vooral bekend staat om erotisch getinte romans, valt Hoovers nieuwste roman in positieve zin een tikkeltje buiten de boot. Misschien ooit is er zeker wel één voor de jonge doelgroep van het New Adult-genre – zonder de expliciete seksscènes zindert dit verhaal evengoed van de opborrelende romantiek – maar het onderscheidt zich van alle andere romans uit dit genre door zich van een unieke kant te laten zien.

Niet alleen omvat Misschien ooit een meeslepend liefdesverhaal, ook prikkelt het verhaal je zintuigen met een heuse soundtrack. Muziek heeft een prominente plek in het boek en alle songteksten die hoofdpersonages Sydney en Ridge samen schrijven, zijn via een speciale link in het boek daadwerkelijk online te beluisteren. Hoover sloeg hiervoor de handen ineen met singer-songwriter Griffin Peterson en creëert hiermee een unieke multimediale leeservaring, dat op zichzelf al een extra ster in iedere recensie waard is.

Centraal in het boek staat Sydney; een begin twintiger die onverwacht op straat belandt wanneer zij haar huisgenote – en tevens beste vriendin – met haar vriend betrapt. Ze wordt opgevangen door de aantrekkelijke Ridge en zijn huisgenoten, verderop in het appartementencomplex. Ridge blijkt een dove singer-songwriter die liedjes schrijft voor de succesvolle band van zijn broer. Hij kampt al een tijdje met een writer’s block, maar Sydneys gebroken hart levert meer dan genoeg inspiratie op om samen aan de slag te gaan. Niet alleen voelen ze elkaar muzikaal erg goed aan, ook ontstaan er langzaamaan hartstochtelijke gevoelens tussen de twee. Hun opborrelende liefde voor elkaar is echter een absoluut verboden vrucht, want Ridge heeft al een – eveneens dove – vriendin waarmee hij al jaren samen is. Vastbesloten om niet dezelfde streek als haar beste vriendin uit te halen, zal Sydney haar gevoelens voor Ridge moeten uitschakelen, wat gek genoeg zorgt voor nóg meer muzikale inspiratie. Een piepklein hapje van de verboden vrucht wordt daardoor steeds aanlokkelijker en moeilijker te weerstaan. De lezer ziet van ver al aankomen waar dit plot toe zal leiden, maar wordt gedurende het verhaal soms toch om de tuin geleid met onverwachte wendingen; een snelkookpan aan opgekropte emoties tot gevolg.

Hoover heeft een prettige, vloeiende schrijfstijl waardoor de lezer direct in het verhaal wordt gezogen. Met niet alledaagse elementen zoals doofheid, zijn de personages uniek maar desondanks toch ijkpersonen waarmee iedere coming of age-lezer zich zal kunnen identificeren. Interactie met de dove personages wordt goed neergezet door middel van afwisselend sms-, chat- en mailverkeer. Het doet niets af aan de normaal zo vanzelfsprekende wisselwerking tussen personages op papier. De romantiek en meant-to-be sensatie tussen de hoofdpersonages – versterkt door de speciaal daarvoor geschreven muziek – spat van het papier, zonder dat het één van de zoveelste (erotisch getinte) romannetjes wordt. De setting van het verhaal wordt klein gehouden met niet teveel poespas en bijrollen die ook echt iets toevoegen aan het hoofdverhaal. Dat maakt dat de lezer zich bijna één van de huisgenoten voelt in het appartement waarin het verhaal zich hoofdzakelijk afspeelt. De bevlogen emoties zijn voelbaar en dit muzikaal gepassioneerde liefdesverhaal beleef je letterlijk met al je zintuigen.