Roman met een aangrijpend randje

Het is een zwarte bladzijde in de geschiedenis: de terroristische aanslagen in Brussel op 22 maart 2016. Auteur Gaby Rasters was ten tijde van de aanslag in Brussel (maar goddank nooit in gevaar geweest) en heeft één van de overlevende slachtoffers leren kennen, aan wie Rasters bovendien haar boek Nooit meer bang opdraagt.

Nooit meer bang vertelt op geromantiseerde wijze het verhaal van twee vrouwen, die ten tijde van de aanslagen op en rond het vliegveld waren. Louise is voor haar werk in een hotel nabij bet vliegveld en leert tijdens het ontbijt, op die bewuste 22 maart, de charmante Lennart kennen. Ondanks haar opgetrokken muur als het om mannen gaat, weet Lennart haar in haar kern te raken. Na de bijzondere ontmoeting besluiten zij elkaar exact een jaar later op dezelfde plek weer te zullen ontmoeten. Beiden zich niet beseffend dat het noodlot elk moment zou gaan toeslaan.

En dan is er Maud, die op datzelfde moment in de aankomsthal wacht op haar vriend en aan de praat raakt met Victor. Wanneer haar vriend er een ander op na blijkt te houden, wordt ze opgevangen door Victor, die op zijn beurt – na het recentelijk overlijden van zijn oma als enige familielid – ook wel wat gezelschap kan gebruiken. Ook zij voelen een uiterst bijzondere klik. Ze vertellen elkaar over hun verleden, totdat de eerste bom afgaat en ze moeten rennen voor hun leven.

Louise en Maud zijn ongedeerd, maar de mannen die ze net ontmoet hebben zijn dat niet. Wat volgt is een gepassioneerde zoektocht van de vrouwelijke personages naar de mannen. Louise en Maud komen met elkaar in contact en raken meteen hecht met elkaar bevriend. Naast het feit dat ze de aanslag met elkaar gemeen hebben, vinden ze in elkaar ook veel steun rondom andere issues. Louise heeft een dikke beschermlaag om zich heen gevormd vanwege haar strijd met borstkanker, en Maud vormt daarin een welkome steun en toeverlaat. Vice versa is Maud ingenomen met de liefdesbrieven van de oma van Victor die ongeschonden uit de aanslag zijn gekomen, en helpen haar met steun van Louise het drama te verwerken.

Rasters heeft een liefdesroman geformuleerd, die door de setting rondom de waargebeurde aanslagen een donker en aangrijpend randje krijgt. Als lezer kun je daar niets anders dan respect voor hebben. Toch is deze roman meer een zoektocht naar vriendschap, liefde en de ware betekenis van het leven, dan dat het feitelijk om de aanslagen draait. Het doet een mens beseffen dat het leven kort is, en in een split second voorbij kan zijn. Die stille boodschap geeft het boek extra lading, waarmee het de matige schrijfstijl compenseert. Rasters gebruikt voornamelijk veel dialoog tussen de personages, al zwakt die stijl aan het einde van het boek wel wat af. De dialogen voelen soms aan als een houterig script, wat voor de lezer geforceerd overkomt en afbreuk doet aan de potentie van de plot en diens boodschap.

Het verloop van het verhaal is regelmatig doordrenkt van naïviteit. De simpliciteit waarmee zaken worden afgedaan, maakt dat de personages – ondanks hun heftige levenservaringen – flink inboeten op emotionele diepgang. Hoewel het slot, de herdenking exact een jaar na de aanslagen, de lezer dan wel weer bij de keel grijpt. Ook het nawoord van het slachtoffer waaraan dit boek is opgedragen, Karen Northshield, is aangrijpend om te lezen. Nooit meer bang is al met al een bijzondere roman, waar helaas alleen niet de volledige potentie van is benut.