Tragisch en melancholisch verhaal dat je aan het denken zet

3,5 sterren

Adam Silvera, een Amerikaanse auteur die zijn carrière ooit begon als boekverkoper, heeft met Op het einde gaan ze allebei dood een indrukwekkend boek geschreven in het genre van Young Adult-romans. Silvera staat bekend om zijn verhalen die thema's zoals verlies, liefde en identiteit verkennen, vaak met LGBTQ-personages als centraal punt. Deze roman is daarop geen uitzondering en biedt een fascinerend, melancholisch verhaal dat de lezer laat nadenken over de waarde van het leven en de onvermijdelijke dood.

De roman speelt zich af in een alternatieve wereld waarin de Death-Cast mensen telefonisch informeert dat ze binnen 24 uur zullen sterven. Mateo en Rufus, in eerste instantie twee vreemden van elkaar, krijgen op dezelfde dag zo’n telefoontje. Via een app, Last Friend, ontmoeten ze elkaar en besluiten ze hun laatste dag samen door te brengen. Wat volgt is een onvergetelijke dag waarin de twee jongemannen niet alleen een diepe vriendschap opbouwen, maar ook zichzelf en het leven herontdekken, ondanks de beperkte tijd die ze nog hebben.

Silvera schetst een aangrijpend en tegelijkertijd bitterzoet beeld van deze laatste dag. De sci-fi achtige twist met de Death-Cast zorgt voor een interessante invalshoek: wat zou jij doen als je wist dat vandaag je laatste dag was? Het boek daagt de lezer uit om stil te staan bij het leven en bij wat echt belangrijk is.

Silvera verweeft op een bijzondere, maar toegankelijke manier zware thema’s in een voor jongeren geschikt verhaal. Hij belicht mentale gezondheidsproblemen en normaliseert de diversiteit onder zijn personages op een natuurlijke manier, zonder dat dit de focus van het verhaal wordt. De relatie tussen Rufus en Mateo, die zich op één dag in rap tempo ontwikkelt, is geloofwaardig, ondanks het hele korte tijdsbestek. De twee jongens leren elkaar kennen in hun meest kwetsbare momenten en vormen een diepe band die zowel ontroerend, als hartverscheurend is. Want vanaf pagina één weet je als lezer: op het einde gaan ze allebei hoe dan ook dood.

Toch kan de roman soms wat traag aanvoelen. De spanningsboog is niet heel strak gespannen, en de filosofische ondertoon zorgt ervoor dat het verhaal zich langzaam opbouwt. Hierdoor wordt soms wel enige spanning of actie gemist. Daarnaast worden er tussendoor korte hoofdstukken gepresenteerd vanuit het perspectief van andere personages die wel of geen telefoontje hebben gekregen die dag. Dat geeft weliswaar wat extra diepte aan de wereldopbouw rondom de Death-Cast, maar het draagt verder weinig bij aan het verhaal van Mateo en Rufus zelf. Het wordt er zelfs een beetje stroperig van.

De kracht van het boek zit in de emotionele, tragische reis van de hoofdpersonen. Hoewel de lezer vanaf het begin weet hoe het verhaal eindigt, blijft de melancholische toon overeind. Ondanks het zwaarmoedige onderwerp weet Silvera de lezer toch een gevoel van hoop te geven. Want dit is fictie, maar jouw eigen leven is écht en daarvoor zet het boek je wel aan het denken…