Teleurstellend vervolg

Jenny Colgan is al decennialang een gewaardeerd auteur in het feelgood-genre, met een indrukwekkende lijst van bestsellers op haar naam. Bekend om haar warmhartige personages en idyllische settings. De Kostschool aan zee-serie schreef zij al zo’n 15 jaar geleden onder het pseudoniem Jane Beaton. Hoewel Colgan met dit pseudoniem wellicht een andere toon heeft proberen te zetten, is het duidelijk dat haar schrijfstijl sindsdien erg is ontwikkeld. Deze oudere serie nieuw leven in blazen onder haar “Jenny Colgan brand”, creëert hoge verwachtingen die helaas niet helemaal waargemaakt worden.

Tussen de regels, het tweede deel in deze serie, pakt de draad van van het verhaal op, nadat in Op eigen benen de grondbeginselen al waren gelegd. Het brengt de lezer opnieuw naar de idyllische omgeving van de kostschool aan de kust van Cornwall. Maggie heeft, na een succesvol eerste jaar, haar draai gevonden als docent op de kostschool. Ze is inmiddels verloofd met Stan, die is achtergebleven in Glasgow. Toch blijft de aantrekkingskracht tussen haar en David, een collega van de jongensschool, aan haar knagen waardoor ze twijfels krijgt over haar stroeve relatie met Stan.

Ondertussen heeft Veronica, de directrice van Downey House, haar eigen problemen. De komst van Daniel dwingt haar een schandaal onder ogen te zien dat ze jarenlang diep heeft weggestopt. Daarnaast komt de vriendschap van Fliss en Alice onder druk te staan door een crush op Will, een leerling van de jongensschool. En nieuwkomer Zelda, een Amerikaanse leerling, zet de boel nog verder op stelten in de klas.

Waar de verwachting na het eerste deel was dat de personages en verhaallijnen verder zouden worden uitgediept, laat Tussen de regels juist op dat vlak te wensen over. De meeste personages voelen stroef en afstandelijk aan, en de relaties tussen hen missen de sprankeling die in Colgans latere werk juist zo kenmerkend is. Dit maakt het moeilijk om echt mee te leven met hun belevenissen. De verhaallijnen lijken niet goed tot bloei te komen; sommige blijven hangen zonder echte afronding, terwijl andere juist te ver worden doorgevoerd, waardoor het geheel geforceerd aanvoelt. De nieuwe verhaallijnen brengen bovendien weinig verfrissends.

Daarnaast is er een verhaallijn over een eetstoornis, met herhaalde opmerkingen over jonge personages die dik zijn of dwangmatig bezig zijn met afvallen. Hoewel het thema van body positivity tegenwoordig gevoeliger ligt dan destijds, komt deze benadering in het verhaal soms wel erg crue en ongepast over.

De overstappen tussen de verschillende verhaallijnen zijn vaak abrupt, midden in een hoofdstuk. Het lukt na een tijdje best aardig om iedereen uit elkaar te houden, maar het creëert wel een smeltpot van verhaallijnen, waardoor het allemaal wat onsamenhangend wordt.

Dit alles gezegd hebbende, voelt Tussen de regels meer als een stap terug in plaats van een sprong vooruit. De stroeve, houterige schrijfstijl zorgt ervoor dat dit boek niet de naam Jenny Colgan verdient zoals we die vandaag de dag kennen. Voor de trouwe Colgan-lezer is het een teleurstellend vervolg, dat niet in de buurt komt van haar latere successen.