“Wat voorbij is bestaat pas echt”.

‘Het uur van de olifant’ bleek een wonderschoon roman waarin Indië en verlangen een belangrijk thema is. Nadat dit boek in mijn schootsveld terechtkwam ging ik op zoek naar andere boeken van hem en vond het mooie knap gecomponeerde ‘Bericht uit Berlijn’ waarna ik vol verwachting aan zijn tweede roman ‘De inscheper’ begon en kwam ik terecht in een oneindige put van melancholie die al snel een sentimentaliteit aannam die je het verder lezen benam. Het relaas van de hoofdpersoon Rob die het thuis niet kan vinden en de wijde wereld intrekt en via Zuid-Afrika, Johannesburg, Indië, werkend onder de Jappen aan de Birmaspoorlijn terecht komt ondertussen een vriend krijgt Guus, zijn enige in zijn leven en die hij uit het oog verliest bij het in de oceaan springen vanaf hun schip wanneer die getroffen wordt door een tornado. Na de oorlog trekt hij verder, wil Guus weerom vinden en waar hij ook neerstrijkt hij kan het nergens meer vinden totdat hij naar huis geroepen wordt daar zijn moeder overlijdt en hij vervolgens de ouders van Guus op zoekt waarna het hem helder wordt hoezo hij Guus niet weerom kan vinden. In het begin overvallen je de mooie zinnen en nemen je mee het verhaal in echter al snel gaat dit je tegenstaan, het immense zelfbeklag, het immense unieke aan zijn zijn. De verteller – de hoofdpersoon - raast maar door … “vijftien jaar onderweg om nergens aan te komen”. Tja … ik moest enige tijd overbruggen en las uit arren moede dit boekje maar.