IJzersterke verhaallijn

‘Wat een boek’, roept Karin Slaughter op het omslag. Wat een boek, zegt deze recensent met een zucht, slaat de laatste bladzijde om, laat het even bezinken en googlet dan op de onbekende auteur. Riley Sager is de schuilnaam van een Amerikaanse auteur die al eerder gepubliceerd heeft. Naast het schrijven zijn lezen, film en bakken zijn hobby’s. Dat laatste is duidelijk aanwezig in De laatste meisjes, waarin diverse recepten smakelijk worden opgedist.

De term ‘final girls’ komt uit het horrorgenre waarin doorgaans de slachtoffers bij bosjes vallen, maar er altijd eentje overeind blijft: the final girl. In De laatste meisjes zijn Quincy, Sam en Lisa overlevers van drie afzonderlijke massamoorden. Voor eeuwig verbonden door hun verschrikkelijke verleden. Quincy, de ik-persoon in het verhaal,  woont samen met haar vriend en pro-deo advocaat Jeff in New York. Ze heeft haar leven aardig op de rit, is dol op bakken en heeft een eigen website waarop ze recepten van haar zoete creaties deelt.  In haar achterhoofd schuurt nog altijd het ontbreken van de herinnering aan die fatale nacht, maar ze heeft zich erbij neergelegd. Haar betrekkelijk kalme leven krijgt een wending als ze hoort dat Lisa zelfmoord heeft gepleegd en Sam uit het niets ineens op de stoep staat. Aanvankelijk is Quincy argwanend maar nodigt Sam, als mede-overlever, dan toch uit om te blijven logeren. Als de media hier lucht van krijgen, is hun leven uit de anonimiteit en staat hun bestaan volledig op de kop. Vooral het verleden van Quincy wordt op scherp gezet door de mysterieuze verschijning van Sam. Wat kwam Sam eigenlijk doen? En is ze wel te vertrouwen?  Kan Quincy ooit nog terug naar haar beschermde leven?   

De laatste meisjes heeft een ijzersterke verhaallijn met een niet alledaags thema. Drie overlevenden van een massaslachting, wiens paden elkaar niet logischerwijs kruisen, worden op een fenomenale manier aan elkaar gekoppeld. Verleden en heden zijn de twee hoofdlagen waaruit de auteur de plot met levensechte personages heeft opgebouwd. Goed en geloofwaardig uitgewerkt.  Zelfs het feit dat Quincy fanatiek bakt als een soort overlevingsstrategie wordt door Sager heel aannemelijk gemaakt.  Net als het smullen van haar verrukkelijke taarten en gebakjes, wordt bij elke hap meer zichtbaar waaruit de ingrediënten voor deze weergaloze thriller bestaan. Tot de laatste kruimel blijft het smaken, en pas als je bordje echt leeg is, wordt duidelijk waarom je al die tijd flink hebt moeten slikken.

Slaughter heeft volkomen gelijk. De laatste meisjes is een bloedstollend verhaal met een zeer onverwachte ontknoping waarvan je nog lang en diep moet zuchten.