Leest als een Simenon

Quentin Bates (1962) is een Engelse journalist die meer dan twintig jaar in IJsland heeft gewoond. Hij stichtte daar een gezin en werd een echte IJslander. In 1990 is hij met zijn gezin terug verhuisd naar het Verenigd Koninkrijk waar hij een baan kreeg als journalist bij een commercieel tijdschrift. Zijn eerste thriller, Bevroren tegoeden, is gebaseerd op zijn grote kennis van de IJslandse gemeenschap en de duistere wereld van de criminaliteit.

Politie-inspecteur Gunnhildur Gisladóttir, Gunna voor de intimi, leidt een team in het dorpje Hvalvik, in het zuidwesten van IJsland. Gunna is een scherpzinnige vrouw, die niet alleen haar mond maar ook haar hart op de goede plaats heeft. Als ze na een rouwperiode, vanwege het overlijden van haar echtgenoot, weer opgekrabbeld is, aanvaardt ze een post in het stille Hvalvik waar, behalve een paar verkeersovertredingen, nooit iets gebeurt. De meeste van haar collega'’s zijn haar intussen voorbijgestreefd, maar de zorg voor haar dertienjarige puber vindt ze belangrijker dan een promotie naar een post in de grote stad. Wanneer er op een dag een lijk in de haven drijft en Gunna vermoedt dat deze onbekende man niet zomaar verdronken is, bijt ze zich vast in deze zaak als duidelijk wordt dat de plaats delict en de plek waar de man het laatst gezien is, te veel uit elkaar liggen. Met hulp van haar trouwe collega'’s komt ze op een spoor dat leidt naar de financiële zakenwereld van Reykjavik, een corrupte overheid en het criminele circuit. Ondanks de tegenwerking en de vijandige wereld waarin ze verzeild raakt, drukt ze door en ze krijgt zelfs meer mankracht aan haar team toegevoegd, als blijkt dat het lijk uit de haven in relatie staat tot eerdere, onopgeloste overlijdenszaken. Overtuigd van haar gelijk, stuit ze uiteindelijk op een omvangrijk schandaal dat reikt tot aan de hoogste regionen van de regering.

Bevroren tegoeden is het eerste deel van een serie rondom politie-inspecteur Gunnhildur Gisladóttir. In het begin van het verhaal is er een veelheid van IJslandse namen waarover je struikelt en af en toe moet je terugbladeren omdat ze op elkaar lijken. Tijdens de introductie van de personages geeft Bates een goed beeld van het dorp en de politiepost. In een lichtvoetige schrijfstijl en met een vleugje humor beschrijft hij de gewoonten van deze IJslandse gemeenschap en het wel en wee op de politiepost in het saaie dorpje Hvalvik. Het misdrijf dat gepleegd is, zou minstens zo spannend voor de personages als voor de lezer moeten zijn. En dat valt tegen. De vondst van het lichaam en het onderzoek dat daarop volgt, maakt het verhaal niet echt spannender: de vaart komt er niet echt in. Bijna elke dag wordt als een dagboekfragment, met een datum per hoofdstuk, verslagen en je kunt niet ontkomen aan enige gezapigheid ondanks de spannende wereld waarin het verhaal zich afspeelt. Wie graag meer actie wil, zal pas op het einde beloond worden. En toch leest Bevroren tegoeden als een heerlijke politieroman zoals Simenon ze vroeger schreef. De lezer krijgt alle ruimte om mee te denken met de sympathieke Gunna en haar team. Omdat de auteur jarenlang in IJsland heeft gewoond, had ik iets meer verwacht van de beloofde couleur locale. Gelet op de delen die nog moeten komen, krijgt Bates het voordeel van de twijfel. Deel twee is misschien al beter uitgekristalliseerd, want schrijven kan hij wel!