Bijna een kunstje

Lilian en Rob hebben geen geweldig huwelijk. Beiden beproeven hun geluk bij andere partners die ze via het internet hebben leren kennen. Lilian vindt de liefde van haar leven en besluit om te gaan scheiden. Dan wordt er bij haar man kanker geconstateerd. Na een operatieve ingreep lijken zijn levenskansen vergroot. Als hij een dag na de operatie alsnog dood wordt aangetroffen gooit dit het leven van Lilian en hun zoon Ivo in de war, zeker als later blijkt dat hij vermoord is. Lilian wordt heen en weer geslingerd door schuldgevoel, haar weggestopte liefde voor haar overleden man Rob en de passie die ze deelt met haar buitenechtelijke vriend Bram. Als er kort na het overlijden van Rob een tweede, gelijksoortige, moord wordt gepleegd, staat hun leven op z’n kop. Het wantrouwen tegenover haar naasten groeit, zelfs tegen haar eigen zoon Ivo. Na een periode van rouw en onzekerheid komt Lilian tot de conclusie dat ze haar leven weer kan oppakken totdat ze een schokkende ontdekking doet.
Van Loes den Hollander is bekend dat zij haar carrière in de gezondheidszorg heeft opgegeven om zich helemaal te wijden aan het schrijven van spannende boeken. In sneltreinvaart zijn er niet minder dan vijf boeken van haar hand verschenen.
Het prettige van haar thrillers is dat ze gesitueerd zijn in een Hollandse omgeving en de emotionele kuilen waarin ze haar personages laat vallen, zeer herkenbaar zijn. Haar stijl is vlot en met veel elan geschreven. Toegankelijk voor een groot publiek, geschreven in eenvoudig taalgebruik. Niets mis mee.
In Dwaalspoor mis ik echter de diepgang die ik wel terugvond in Broeinest. De personages in Dwaalspoor bewegen door het verhaal als marionetten die geheel ten dienste staan van het plot. Ik bespeur een kunstje. Een kunstje waar veel thrillerschrijvers mee behept zijn. Als deze gekunsteldheid verpakt wordt in een psychologische diepgang van de personages, heb ik daar geen moeite mee. In Dwaalspoor blijft de karakteruitwerking aan de oppervlakte. Pas aan het einde worden motieven zichtbaar en die van de mogelijke dader zijn slechts mondjesmaat door het plot verweven.
Het neemt niet weg dat het een intrigerend boek is, Den Hollander bouwt de spanning zodanig op dat je door wilt lezen, al is het maar om bevredigd het boek dicht te klappen.
Dwaalspoor kan aangemerkt worden als een klassieke ‘whodunit’ in de traditie van het oeuvre van Agatha Christie. Met een grote ‘Maar’. Wanneer ruim voor het einde duidelijk is wie de misdaden heeft gepleegd, plakt Den Hollander er nog een langdradig stuk aan vast. Ze zwakt hierdoor het hoogtepunt af en gaat dwalen om er een eind aan te breien, terwijl juist de ontknoping als een dreun op je hoofd moet voelen.
Ondanks dat ze wat steken heeft laten vallen, is het absoluut geen slecht boek. Na Broeinest waren mijn verwachtingen hoog gespannen, een beetje teleurgesteld ben ik wel.