Poëtische sneltrein

Simone van der Vlugt behoeft geen introductie. Al diverse malen genomineerd en onderscheiden voor haar boeken, stond haar voorlaatste roman, Blauw water, in het voorjaar van 2008, weken nummer één op de bestsellerlijst.
Nadine werkt als cultuurjournalist voor het Leids Dagblad, maar wil liever schrijfster worden. Net als ze de laatste hand aan haar thriller legt wordt haar stad opgeschrikt door de moord op een jonge vrouw. Met haar vriendelijke collega Arnout zit Nadine bovenop het nieuws, waar ze steeds meer bij betrokken raakt als blijkt dat ze een treffende gelijkenis vertoont met de vermoorde vrouw. Aanvankelijk toch nog te ver van haar bed concentreert ze zich op de uitgave van haar roman, haar puberende dochter Mariëlle en een nieuwe liefde die haar levenspad kruist. Als de moordenaar opnieuw toeslaat en dit keer in haar directe vriendenkring, realiseert Nadine zich dat de gepleegde misdrijven geen toeval meer kunnen zijn en zij en haar dochter gevaar lopen.
“...De keel gesnoerd, doodsbleek, geroerd
…Als klokken luiden denk ik nog aan wat is gegaan…”
Herfstlied, ontleend aan een gedicht van Paul Verlaine, Chanson d’automne, een intrigerende titel die uitnodigt om de achterflap over te slaan en direct het boek te openen.
Boven verwachting heb ik het bijna in een ruk uitgelezen en moest, in het holst van de nacht en met prikkende ogen, het boek wegleggen. De volgende dag kon ik me, koesterend in een pril ochtendzonnetje, verheugen op de sneltrein die me zou brengen naar een zinderende ontknoping.
Niet voor niets schetst Van der Vlugt in het eerste deel de emoties en verlangens die bij het leven horen als boter bij de vis. Als in een driestuiversachtige roman volgen we Nadine die, op een hoogtepunt in haar leven en carrière, het geluk durft toe te lachen. Alles wijst erop dat Nadine haar verdrietige verleden voorgoed achter zich kan laten.
Dan slaat Simone van der Vlugt meedogenloos toe. De bestendiging van het aangeraakte geluk deformeert in een verraderlijke bloedzuiger, die alle voorspoed uit Nadines bestaan haalt. Als een mitrailleur schiet Simone van der Vlugt de opeenvolgende gebeurtenissen op je af. Nauwelijks op adem kan je de rake kogels niet ontduiken en word je meegesleurd in de waanzin van een zieke geest. Aan de rand van de afgrond sta je sidderend te wachten op het genadeschot dat onvermijdelijk gegeven wordt.
Herfstlied heeft een knap geconstrueerd plot waarin je tot op het laatste moment in het ongewisse wordt gelaten over de vraag wie Nadine naar het leven staat. De aanwijzingen zitten zo subtiel verweven dat gissen niet mogelijk is in het geraffineerde kat- en muisspel dat ze haar personages laat spelen. Agatha Christie zou uit haar graf herrijzen om Simone van der Vlugt de hand te schudden.
Herfstlied is een fraai gecomponeerde ode aan de natuurlijke afbraak van leven dat, eens in de knop, kortstondig mocht bloeien en daarna door storm en tegenwind wordt weggeblazen als een treurig najaarsblad. Met de troostrijke belofte dat het altijd weer voorjaar wordt. Herfstlied klinkt als een onheilspellende avondklok.