Een griezelig realistische politieroman

Met Rode sneeuw, het zevende deel van de William Wistingserie, beleeft Jørn Lier Horst zijn internationale doorbraak. Voor de Nederlandse markt koos de uitgever dit deel uit voor de aftrap van het Wisting Kwartet. In de introductie over deze in Noorwegen reeds bekende politieman, lezen we dat William Wisting een opgeklommen inspecteur is bij de politie in Larvik, een stad aan de Noorse zuidwestkust. Hij heeft twee kinderen: zijn zoon Thomas is gelegerd in Afghanistan en zijn dochter Line is misdaadjournalist in Oslo, waardoor ze regelmatig het pad kruist van haar vader. Na het overlijden van zijn vrouw krijgt Wisting een relatie met Suzanne Bjerke.

In dit deel maken we kennis met Wisting die na een burn-out van dertig jaar politiewerk weer aan het werk is gegaan. Direct krijgt hij het voor zijn kiezen als er bij diverse vakantiehuisjes aan de kust is ingebroken en er in een van de huisjes een zwaar mishandeld lichaam wordt gevonden. Wisting zit met zijn handen in het haar als er opeenvolgend nog meer doden vallen. Verder dan een vaag vermoeden dat ze een connectie moeten hebben met de inbraken en de dode man in het vakantiehuisje, komt hij niet. Het wordt nog gecompliceerder wanneer er drugs in het spel lijken te zijn. Wanneer de ex-vriend van zijn dochter Line, die tijdelijk in een vakantiehuisje dichtbij de plaats delict logeert, in beeld komt, wordt de nood mogelijk nog hoger om de zaak snel op te lossen.

Het verhaal is heel realistisch geschreven. We volgen Wisting stap voor stap in zijn onderzoek en behalve de afschuwelijk uitziende lijken, gebeuren er geen spectaculaire dingen. Je zou je voor kunnen stellen dat zo’n politieonderzoek op die manier verloopt en voor de lezer is het prettig meedenken. Met veel oog voor detail en sfeer geeft de auteur een inkijk in de voortgang van het onderzoek en wat voor een impact het kan hebben op politie, hulpverleners en slachtoffers. Daarbij blijft de sfeer in Rode sneeuw erg benauwend: er heerst continu een dichte mist, het regent vaak en het sombert, ook in de hoofden van de personages. En toch is het geen deprimerende roman. Ook niet heel erg vrolijk, maar dat hoeft ook niet. Voor wie meer Scandinavische boeken heeft gelezen, of series heeft gezien, zal het ‘Wisting Kwartet’ een feest van herkenning zijn.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat deze serie verfilmd wordt, en door niemand minder dan de makers van Wallander en de Milleniumtrilogie. Dat wordt ongetwijfeld smullen. Maar eerst lezen en beleven. Met Jørn Lier Horst hebben we er een Scandinavische auteur van klasse bij gekregen.