Uitstekend vertier

Jack Thatch’s zoektocht naar Stella is een eindeloze roadtrip door het Amerika van de jaren negentig, ingebed in een mysterieus verhaal over doden wier lichamen volledig verbrand zijn maar waarvan de kleding nog volledig intact is.

Een boek van 670 bladzijden kent in de regel behoorlijk wat inzinkingen.
Het klassieke voorbeeld is ' 22-11-1963' van Stephen King. De eerste 250 pagina’s zijn als een weergaloze roadmovie .De romp van het verhaal omvat 400 bladzijden met nauwelijks noemenswaardige gebeurtenissen en dan de laatste boeiende 200 bladzijden.
'Augustus' blijft zich constant op enerverend niveau voort bewegen. Barker neemt geen gas terug.

Waarom leeft Jack nog na alles wat hij heeft meegemaakt en waarom leeft niemand meer die te dicht in de buurt komt van z'n zogenaamde vriendinnetje? Is het stom geluk of veel voorkomende domheid?

Vergis je niet in het boek. Vele passages komen toch weer ergens terug in het ‘oja’ geheugen van de lezer. Preacher bij voorbeeld, een van die prettige bijfiguren, een huurmoordenaar die van goede betalers houdt die ook nog eens voor goede mond tot mond reclame zorgen. Of die bizarre scène met de schel rinkelende telefoons in de herentoilet van het L.A. Union Station. En niet te vergeten, er zit een hoop humor in dit boek, niet van het ' lach of ik schiet' genre ,maar een beetje verborgen en goed gedoseerd. De mysterieuze en/of science fiction achtige elementen overheersen gelukkig niet maar zijn een soort toevoegingen om het verhaal de nodige schwung te geven. Opvallend zijn de veelal goede dialogen.
En de confrontatie? Ik maakte me toch wel een beetje zorgen.

Tot slot nog een gepast advies: pas op voor dames in lange witte regenjassen, met name als ze uit een witte SUV stappen.