Lezersrecensie
Poe's briljante omkering.
' De Kluizenaar van Shap en de Duistere Patholoog gaan trouwen. Is dit niet een van de twaalf tekenen van de Apocalyps?'
Doctor Lang, noem me maar Clara, constateert dat Poe een probleem met kraaien heeft. Een mooi begin. Is er een relatie met
de Bliksemboommoord?
Nachtmerries zijn een volledig
traditionele, psychologische reactie op
traumatische ervaringen. Wat is de oorzaak van dit fenomeen? Bijna vijf honderd bladzijden later komt de aap uit de mouw.
En het vervolg lijkt zo aardig: een merkwaardig huwelijksaanzoek van Estelle Doyle in een ruimte waar gewoonlijk lijkschouwingen plaats vinden. Het bier komt uit de koeling waar lijken bewaard worden. Een alleszins onderkoelde gang van zaken lijkt me, maar wel leuk.
Dat blijft het niet. Er valt een slachtoffer onder de religieuze groepering waar Jezus-tattoos aan de orde van de dag zijn. Met puzzels, ingenieus van aard en samenstelling. Cornelius Green is de naam van het slachtoffer. Hij is de oprichter van de Kinderen van God, een zachtaardige sekte lijkt het met een conservatieve inslag. Stenigen maakt deel uit van de geschiedenis van het christendom. De nadruk op dit feit doet het ergste vermoeden, zeker als er een relatie wordt gelegd met het gedoe rond conservatieve, religieuze sektes waar z.g. therapeutische cursussen gegeven worden, zoals de conversietherapie om homoseksualiteit weg te bidden.
Craven is niet wars van duidelijk ingenomen standpunten: ‘ Op dit moment is de grootste bedreiging voor de westerse democratie niet het islamitisch fundamentalisme, maar extreemrechts’ of '...waarom Jezus op al onze afbeeldingen als een blanke man stond afgebeeld, terwijl hij toch eigenlijk een Palestijnse jood uit de eerste eeuw was'. Oneliners, die helemaal los staan van het verhaal.
Een scenario voor een fraaie detective, nou ja, toch meer een meedogenloze genadeloze thriller. Want een ding moge duidelijk zijn, de losse sfeer van de eerste paar honderd bladzijden slaat om in een keiharde, donkere, zeg maar zwarte thriller vol verdorven lieden en dito ontwikkelingen waarbij het woordje ' vuigerik' regelmatig valt.
Craven is een auteur die uitstekend formuleert. Daardoor is het lezen van deze bijna vijfhonderd pagina’s tellende thriller een feest.
In het dankwoord geeft hij aan dat ‘de genadestoel misschien wel het meest duistere boek is in de Poe en Tilly -serie tot nu toe. Dat klopt helemaal.Een meer dan uitstekende variatie op het bekende thema van Dr. Jekyll en Mr. Hyde.
PS: ik heb voor alle zekerheid toch maar even nagekeken wat de eigenschappen van Cordura zijn. Waarom? Dat leest u vanzelf.
Doctor Lang, noem me maar Clara, constateert dat Poe een probleem met kraaien heeft. Een mooi begin. Is er een relatie met
de Bliksemboommoord?
Nachtmerries zijn een volledig
traditionele, psychologische reactie op
traumatische ervaringen. Wat is de oorzaak van dit fenomeen? Bijna vijf honderd bladzijden later komt de aap uit de mouw.
En het vervolg lijkt zo aardig: een merkwaardig huwelijksaanzoek van Estelle Doyle in een ruimte waar gewoonlijk lijkschouwingen plaats vinden. Het bier komt uit de koeling waar lijken bewaard worden. Een alleszins onderkoelde gang van zaken lijkt me, maar wel leuk.
Dat blijft het niet. Er valt een slachtoffer onder de religieuze groepering waar Jezus-tattoos aan de orde van de dag zijn. Met puzzels, ingenieus van aard en samenstelling. Cornelius Green is de naam van het slachtoffer. Hij is de oprichter van de Kinderen van God, een zachtaardige sekte lijkt het met een conservatieve inslag. Stenigen maakt deel uit van de geschiedenis van het christendom. De nadruk op dit feit doet het ergste vermoeden, zeker als er een relatie wordt gelegd met het gedoe rond conservatieve, religieuze sektes waar z.g. therapeutische cursussen gegeven worden, zoals de conversietherapie om homoseksualiteit weg te bidden.
Craven is niet wars van duidelijk ingenomen standpunten: ‘ Op dit moment is de grootste bedreiging voor de westerse democratie niet het islamitisch fundamentalisme, maar extreemrechts’ of '...waarom Jezus op al onze afbeeldingen als een blanke man stond afgebeeld, terwijl hij toch eigenlijk een Palestijnse jood uit de eerste eeuw was'. Oneliners, die helemaal los staan van het verhaal.
Een scenario voor een fraaie detective, nou ja, toch meer een meedogenloze genadeloze thriller. Want een ding moge duidelijk zijn, de losse sfeer van de eerste paar honderd bladzijden slaat om in een keiharde, donkere, zeg maar zwarte thriller vol verdorven lieden en dito ontwikkelingen waarbij het woordje ' vuigerik' regelmatig valt.
Craven is een auteur die uitstekend formuleert. Daardoor is het lezen van deze bijna vijfhonderd pagina’s tellende thriller een feest.
In het dankwoord geeft hij aan dat ‘de genadestoel misschien wel het meest duistere boek is in de Poe en Tilly -serie tot nu toe. Dat klopt helemaal.Een meer dan uitstekende variatie op het bekende thema van Dr. Jekyll en Mr. Hyde.
PS: ik heb voor alle zekerheid toch maar even nagekeken wat de eigenschappen van Cordura zijn. Waarom? Dat leest u vanzelf.
1
Reageer op deze recensie