Lezersrecensie
IJzersterke thriller
Op 3 september 2001 verdwijnt Sarah Leroy. Spoorloos.
Op het eerste gezicht is de titel ' De onttoverden ' een vreemd begrip. Immers, dat wil zeggen dat je in eerste instantie door iets of iemand betoverd bent, maar dat die magische ring ook weer verdwenen is.
De eerste zin is wel meteen raak: ' Wie beweert dat je je hele leven aan je voorbij ziet trekken voordat je sterft, is duidelijk nog nooit gestorven' Uit ervaring kan ik hiermee volledig instemmen.
Het eerste en meest belangrijkste wat over het verhaal verteld kan worden is dat waar het gaat om de werkdocumenten, de luchtige en amusante, humoristische toon opvalt.
C' est le ton qui fait la musique.
De onbezorgde jeugd van Sarah, haar dertiende verjaardag en de achttiende verjaardag van Éric , haar halfbroer, alles is zoals het zou moeten zijn.
Mannen spelen nauwelijks een rol. En de vrouwen, gaan die de hoofdrol spelen? Ik ga ze niet beschrijving, het zou tenslotte maar een ultra korte sfeerbeschrijving zijn.
Sarah, het intro eindigt met de volgende woorden ' Ik was liever in mijn moedertaal gestorven' Een mysterieus slot. Wat wordt daar mee bedoeld? De vraag sla ik wel op.
Het boek is naast een thriller vooral een weergave van de tijdgeest van opgroeiende kids, jong volwassenen of hoe ze ook mogen heten. Het levert een rijke oogst aan subtiele waarnemingen op, erg leuk opgetekend en in vele gevallen goed voor een gulle lach.
Een voorbeeldje. ' Een paar weken lang ging hij met een vriendin van Sarah, Magali. Ze had met Tipp-ex een hartje op zijn etui getekend. Je kon ze hand in hand de trappen op zien lopen en ze bij het hek uitgebreid zien zoenen. Ze hadden de leeftijd waarop twee uur tongzoenend tegen elkaar aan staan een volledig geaccepteerde activiteit was. Maar zonder duidelijke reden en zonder te hebben geprobeerd met haar naar bed te gaan, had hij het uitgemaakt. Magali was kwaad en verklaarde aan wie het maar horen wilde dat hij homo was en depressief.'
En natuurlijk de zinsnede die iedereen zich nog duidelijk voor de geest kan halen: 'Je eerste liefde vergeet je niet zo gemakkelijk,' Maar vergis je niet, het is absoluut geen thriller over kalverliefde, centraal thema is en blijft de verdwijning van Sarah Leroy.
Marie Vareille schrijft kalm, relativerend, alsof ze er geen enkele moeite voor hoeft te doen. Maar veelvuldig zijn de vele zinnen met een toevoeging waardoor de zin net iets extra's bijdraagt aan het geheel. Bij voorbeeld, toiletten op het schoolplein zijn in onbruik geraakt vanwege een niet opgelost asbestprobleem. Met als gevolg een rustige plek om te dealen.
De thriller is fraai geconstrueerd en levert alleen al uit die hoek gezien een aantal uren leesplezier. Ik kan me voorstellen dat het boek in een ruk wordt uitgelezen. Maar er is meer. De licht ironische sfeer èn vooral de pleidooi voor eeuwigdurende vriendschap, die in de werkelijkheid van alledag wat minder lang is dan eeuwig, maken het een uiterst plezante thriller. Het indrukwekkende betoog over het begrip straffeloosheid is op dit moment, in deze tijden van grote onbeschoftheid, meer dan actueel. Tot slot, een aantal fraaie elementen uit deze thriller kunnen en mogen niet benoemd worden omwille van de aanwijzingen die er voor de gehaaide lezer uit voort kunnen vloeien m.b.t. de oplossing van de puzzel. Het zei zo.
Een perfecte thriller, waarin ieder detail zijn plaats heeft.
Ik kan niet wachten op de verfilming.
PS: ik ben er nog steeds niet achter wat de betekenis is van het roze Onttoverden-armbandje oftewel hoe de jeugdvriendschap uit een ver verleden het hele leven lang blijft bestaan. Of is dat de betekenis?
Op het eerste gezicht is de titel ' De onttoverden ' een vreemd begrip. Immers, dat wil zeggen dat je in eerste instantie door iets of iemand betoverd bent, maar dat die magische ring ook weer verdwenen is.
De eerste zin is wel meteen raak: ' Wie beweert dat je je hele leven aan je voorbij ziet trekken voordat je sterft, is duidelijk nog nooit gestorven' Uit ervaring kan ik hiermee volledig instemmen.
Het eerste en meest belangrijkste wat over het verhaal verteld kan worden is dat waar het gaat om de werkdocumenten, de luchtige en amusante, humoristische toon opvalt.
C' est le ton qui fait la musique.
De onbezorgde jeugd van Sarah, haar dertiende verjaardag en de achttiende verjaardag van Éric , haar halfbroer, alles is zoals het zou moeten zijn.
Mannen spelen nauwelijks een rol. En de vrouwen, gaan die de hoofdrol spelen? Ik ga ze niet beschrijving, het zou tenslotte maar een ultra korte sfeerbeschrijving zijn.
Sarah, het intro eindigt met de volgende woorden ' Ik was liever in mijn moedertaal gestorven' Een mysterieus slot. Wat wordt daar mee bedoeld? De vraag sla ik wel op.
Het boek is naast een thriller vooral een weergave van de tijdgeest van opgroeiende kids, jong volwassenen of hoe ze ook mogen heten. Het levert een rijke oogst aan subtiele waarnemingen op, erg leuk opgetekend en in vele gevallen goed voor een gulle lach.
Een voorbeeldje. ' Een paar weken lang ging hij met een vriendin van Sarah, Magali. Ze had met Tipp-ex een hartje op zijn etui getekend. Je kon ze hand in hand de trappen op zien lopen en ze bij het hek uitgebreid zien zoenen. Ze hadden de leeftijd waarop twee uur tongzoenend tegen elkaar aan staan een volledig geaccepteerde activiteit was. Maar zonder duidelijke reden en zonder te hebben geprobeerd met haar naar bed te gaan, had hij het uitgemaakt. Magali was kwaad en verklaarde aan wie het maar horen wilde dat hij homo was en depressief.'
En natuurlijk de zinsnede die iedereen zich nog duidelijk voor de geest kan halen: 'Je eerste liefde vergeet je niet zo gemakkelijk,' Maar vergis je niet, het is absoluut geen thriller over kalverliefde, centraal thema is en blijft de verdwijning van Sarah Leroy.
Marie Vareille schrijft kalm, relativerend, alsof ze er geen enkele moeite voor hoeft te doen. Maar veelvuldig zijn de vele zinnen met een toevoeging waardoor de zin net iets extra's bijdraagt aan het geheel. Bij voorbeeld, toiletten op het schoolplein zijn in onbruik geraakt vanwege een niet opgelost asbestprobleem. Met als gevolg een rustige plek om te dealen.
De thriller is fraai geconstrueerd en levert alleen al uit die hoek gezien een aantal uren leesplezier. Ik kan me voorstellen dat het boek in een ruk wordt uitgelezen. Maar er is meer. De licht ironische sfeer èn vooral de pleidooi voor eeuwigdurende vriendschap, die in de werkelijkheid van alledag wat minder lang is dan eeuwig, maken het een uiterst plezante thriller. Het indrukwekkende betoog over het begrip straffeloosheid is op dit moment, in deze tijden van grote onbeschoftheid, meer dan actueel. Tot slot, een aantal fraaie elementen uit deze thriller kunnen en mogen niet benoemd worden omwille van de aanwijzingen die er voor de gehaaide lezer uit voort kunnen vloeien m.b.t. de oplossing van de puzzel. Het zei zo.
Een perfecte thriller, waarin ieder detail zijn plaats heeft.
Ik kan niet wachten op de verfilming.
PS: ik ben er nog steeds niet achter wat de betekenis is van het roze Onttoverden-armbandje oftewel hoe de jeugdvriendschap uit een ver verleden het hele leven lang blijft bestaan. Of is dat de betekenis?
2
Reageer op deze recensie