Voor wie ik ga

Bedankt Anne May voor het recensie-exemplaar van ‘Voor wie ik ga’.

Als Bram met hangende pootjes naar zijn geboortedorp terug keert, grijpt hij de kans om stage te lopen als leerkracht op zijn oude middelbare school met beide handen aan.
Het is niet wat hij altijd gewild heeft, maar een kans op een verse start die hij niet kan laten liggen.
Toch zijn het niet de herinneringen aan zijn eigen tijd op de school, die het hem moeilijk maken. Maar een leerling, die al snel meer blijkt te zijn dan enkel een leerling.

De proloog maakt dat je als lezer direct aan het verhaal gekluisterd zit. Wat heeft Xeno gedaan en wat is zijn relatie tot Bram?
Het verhaal gaat dan drie jaar terug in de tijd, waarin Bram begint als stagiaire op het Stedelijk en zijn relatie tot Xeno langzaam uit de doeken wordt gedaan.
Het wordt een zoektocht, van twee verloren zielen, met een behoorlijke rugzak die eigenlijk vanaf het begin al gedoemd is te mislukken.

Voor wie ik ga is geschreven in zowel het perspectief van Bram als dat van Xeno. Je krijgt zo een heel breed beeld van wie de personages zijn, wat ze meegemaakt hebben en de dingen waar ze op dit moment mee worstelen.
Het zijn personages die je direct in je hart sluit en ondanks dat hun band onconventioneel is, hoop je dat ze er samen uit komen.
Anne May heeft een aantal rake onderwerpen aangesneden, die ze met veel respect goed onder woorden brengt. Haar fijne schrijfstijl zorgt er niet alleen voor dat het verhaal ondanks deze onderwerpen niet al te zwaar aan voelt maar ook dat je het boek niet wilt neerleggen.

Voor wie ik ga is het eerste deel in het tweeluik over Bram en Xeno. Het einde belooft dan ook zeker nog niet het einde te zijn, maar juist een begin en zorgt ervoor dat je snel door wilt met het volgende deel.