Beklemmende sfeer en groeiende mysteries

Door een explosie van zonnevlammen is de aarde verschroeid. De temperaturen zijn overdag ondraaglijk, de aarde is verdord, plantengroei is onmogelijk. Door de enorme hitte heeft een virus uit een laboratorium kunnen ontsnappen. Dat virus veroorzaakt de vuring, een besmettelijke en ongeneeslijke ziekte die ervoor zorgt dat de weinige overlevenden een hopeloos en krankzinnigmakend einde te wachten staat. Hierdoor wordt het menselijk leven op aarde met uitsterven bedreigd. Regeringen zijn gaan samenwerken en hebben alle kennis en kapitaal samengebald in een organisatie die Wicked heet. Deze organisatie heeft een plan gesmeed om het uitsterven van de mensheid te voorkomen.

Dat plan behelst een vorm van natuurlijke selectie uit twee groepen van circa vijftig jongens en evenzoveel meisjes. In het voorafgaande deel, De labyrintrenner, hebben we kunnen lezen hoe het de groep jongens in het labyrint is vergaan en hoe een aantal van hen daaruit heeft weten te ontsnappen. In dit vervolg komen de overgebleven jongens te weten dat er een even grote groep meisjes is die tegelijkertijd hetzelfde heeft moeten doormaken.

De overgeblevenen krijgen op mysterieuze wijze de opdracht om binnen een bepaalde tijd een plek te bereiken, ongeveer 150 kilometer gaans. Degenen die er niet in slagen om daar op tijd aan te komen zijn reddeloos verloren, maar degenen die het wel op tijd weten te halen wacht een kans op genezing van de vuring, waardoor de mensheid voor uitsterven kan worden behoed. Naast de ondraaglijke hitte die reizen overdag door het verschroeide land vrijwel onmogelijk maakt, staan de groepen nog veel meer beproevingen te wachten, zoals confrontaties met krankzinnig geworden overlevenden en onvoorstelbaar zware onweersbuien.

Gaandeweg komen ze erachter dat er een mysterieus spel lijkt te worden gespeeld met de jongens en meisjes. Voor de hoofdpersoon, Thomas, lijkt daarin de belangrijkste rol te zijn weggelegd. Gedurende de tocht krijgt hij, naast de eerdergenoemde beproevingen, te maken met allerlei uitdagingen van andere aard. Hij is de belangrijkste pion in een spel waarin schijn en wezen niet meer uit elkaar zijn te houden. Het is vooral aan hem om de ene keer beredeneerd en de andere keer op gevoel de juiste weg te vinden in een labyrint van bedrog, verraad en morele dilemma’s en toch te volharden op de weg naar de bestemming.

De raadsels worden in dit verhaal steeds groter. Je wordt als lezer wel erg nieuwsgierig naar het waarom van al deze doorstane ellende en of er inderdaad een vorm van genezing zal zijn. In dit boek worden op deze raadsels (nog) geen antwoorden gegeven, hopelijk gebeurt dat wel in het slotdeel van de trilogie. Toch zou één vraag al wel beantwoord hebben mogen worden, een vraag die essentieel is voor de opzet van de trilogie: hoe is het mogelijk dat er mensen zijn die zich hebben kunnen voorbereiden op de gevolgen van een plotselinge en desastreuze gebeurtenis als een enorme explosie van zonnevlammen? Dit blijft nog onduidelijk en is een minpuntje, maar hopelijk wordt ook dat nog opgehelderd.

Net als in het voorgaande deel is het tempo in het algemeen hoog, vooral in de eerste helft. Dit deel is qua niveau gelijkwaardig aan diens voorganger, doch de tweede helft bevat stukken die minder sterk zijn. Het is dan soms geforceerd gecompliceerd en dat haalt de vaart er wel enigszins uit. De stijl is vlot, het taalgebruik is niet erg ingewikkeld, maar zeker niet kinderlijk. Dat alles zorgt ervoor dat ook dit vervolg geschikt is voor een grote groep lezers.

Afgezien van het eerder genoemde minpunt is De Schroeiproeven van James Dashner zeer aan te bevelen, maar wel als vervolg op De labyrintrenner en niet als een op zichzelf staand verhaal. Het is te hopen dat in het slotdeel, dat inmiddels is verschenen, veel vragen zullen worden beantwoord.