Drakerige magie

Tessa Lehman is archeologe en maakt deel uit van een selecte groep wetenschappers die onderzoek doet naar de piramide van Cheops. Bij een onderzoek in een gang ontdekt ze een afbeelding van een draak. Bij aanraking van het hoofd van de draak valt de verbinding met de buitenwereld weg en tot haar stomme verbazing belandt zij in een hele andere wereld, een wereld vol van magie. Zij komt terecht bij het huis van een alleenstaande oude man. Hij blijkt een magiër te zijn geweest die niet meer over zijn magische krachten kan beschikken.  

In de wereld van deze oude man is een felle machtsstrijd gaande, een strijd tussen goed en kwaad, waarbij het kwaad aan de winnende hand lijkt te zijn. Tessa blijkt degene te zijn op wie de wereld heeft gewacht, de verlosser die, als zij eenmaal beschikt over de benodigde magische krachten, in staat is om het kwaad te stoppen. Het kost wat moeite om Tessa van haar belangrijke rol te overtuigen, maar als het eenmaal zover is dan blijkt dat zij inderdaad de juiste persoon op de juiste plaats is. Met inzet van haar nieuw verworven magische krachten en met de hulp van de nodige handlangers lukt het om het kwaad te stoppen. Of het haar ook lukt om terug te keren naar haar eigen wereld is de vraag die rest.  

De auteur is Pepper Kay, pseudoniem van een vertaler van technische documentatie, die hiervoor een sciencefictionserie heeft geschreven en zich met dit boek voor het eerst op het pad van de magische boeken begeeft.  

De auteur maakt ruimschoots gebruik van ingrediënten van andere fantasyverhalen. Enkele voorbeelden: De band tussen mensen en draken (Richard en Kahlan in De wetten van de magie, Terry Goodkind), het maken van een scheur in de wereld en een andere wereld binnen gaan (Noorderlichttrilogie, Philip Pullman), redder van de wereld tegen wil en dank (Rhand Altor in Het rad des tijds, Robert Jordan), en uit deze serie ook de door gedachten gestuurde halsketenen die bewegen onmogelijk maken en het contact tussen mens en wolf. Het is niet eenvoudig om iets origineels te bedenken, doch een boek schrijven dat ook een speurtocht kan zijn naar verwijzingen naar andere boeken is niet de manier om dit te ondervangen.  

De personen uit dit boek hebben geen enkele diepgang. Ze worden niet in een context geplaatst, er zijn alleen de gebeurtenissen in het hier en nu; je kunt alleen maar afgaan op de namen om te weten te komen wie bij welk kamp hoort. De dood van een hoofdrolspeler uit het goede kamp roept daardoor nauwelijks emotie op. Dat is jammer want het maakt voor de beleving nogal wat uit als je ook gevoelsmatig een kant kunt kiezen.  

Door de constant pulserende stroom van actie en reactie is het verhaal erg gejaagd. Er is nauwelijks een moment van bezinning, evaluatie komt niet voor en het nadenken over alternatieven al helemaal niet. Dat zorgt wel voor een hoog tempo maar het verhaal holt zichzelf voorbij, de schrijfster neemt nergens gas terug. Een echte spanningsboog is er daardoor niet, die kan er pas zijn als het tempo wordt gedoseerd.  

De stijl is houterig en kan beter. De auteur gebruikt vooral korte zinnen, de enkele keer dat ze langere zinnen maakt vliegt ze uit de bocht. Voorbeelden: “Zijn lichaam wordt vermalen tussen de kaken van de tand des tijds” of “Tessa wordt aangekeken door iemand wiens gezicht schuil gaat achter de kap van zijn mantel”. Daarnaast bevat het boek taalfouten zoals werkwoorden die dubbel voorkomen in een zin ("heeft hij heeft"), of een grammaticale fout als “een bouwval dat”. Enige redactie had dit kunnen en moeten voorkomen.  

Het idee voor dit boek is heel aardig, maar de uitvoering laat veel te wensen over, het resultaat valt bepaald niet mee.