Hoog tempo, veel verrassingen, maar een thriller?

J. Sharpe heeft inmiddels enige naam gemaakt als auteur van boeken die een mix zijn van fantasy en thriller. Zijn nieuwste boek Eden is een verhaal dat begint als een thriller maar gaandeweg steeds meer evolueert naar een postapocalyptisch fantasyverhaal met bijbelse elementen. Eden is bestempeld als thriller, maar het is maar de vraag of dat nou een terechte en gelukkige keuze is.

Hoofdpersoon is Anna Meisner. Ze wordt wakker in een donkere, benauwde ruimte  Ze is vastgebonden op een stoel. Een knipperende TL-balk zorgt voor enig licht in de duisternis. Tegenover haar ziet zij een vrouw die haar spiegelbeeld zou kunnen zijn. De vrouw is wanhopig en tot haar afgrijzen ziet Anna dat de vrouw een pistool tegen haar hoofd zet en zichzelf doodt.

Een paar dagen later wordt Anna bij toeval gevonden door twee jongelui. De zaak wordt uiteraard onderzocht. Het verloopt geheel anders dan Anna verwacht en allerlei raadselachtige ontwikkelingen geven het verhaal een verrassende wending. Is Anna Meisner wel de persoon die zij zegt te zijn? Er zijn volgens de politie verschillende aanwijzingen die erop duiden dat zij niet Anna Meisner kan zijn. De hoofdpersoon weet dat zelf ook wel maar heeft een legitieme reden om de waarheid te verhullen. En er blijkt ook een gat te zijn van twee jaar dat zij niet kan verklaren. De politie weet ook niet wat zij ermee aan moet en in plaats van slachtoffer wordt Anna verdachte. Het onderzoek loopt behoorlijk uit de hand. 

Als zij een paar dagen later ineens wakker wordt in een park is het eerste wat zij wil contact zoeken met haar familie. Maar Anna blijkt ineens te zijn beland in een wereld die wordt vernietigd. Steden als Parijs bestaan niet meer, er zijn onvoorstelbare hoeveelheden doden en het einde der tijden lijkt nabij.

Eden is een kolkende maalstroom van gebeurtenissen. Het tempo is hoog, vooral veel handeling en communicatie en weinig rustmomenten zorgen ervoor dat het geheel een gejaagde indruk maakt. Dat heeft onder meer tot gevolg dat de personages nogal oppervlakkig blijven. Ondanks dat het in de ik-vorm is geschreven, kom je weinig te weten over wat de hoofdpersoon drijft. Ze lijkt vooral een willoos object dat maar moet zien te overleven in die kolkende maalstroom. Via enkele terugblikken kom je wel te weten wat zich in het verleden van de hoofdpersoon heeft afgespeeld, maar ze zijn nogal willekeurig geplaatst. Ze dichten niet alle gaten in het verhaal en daardoor blijven wel wat vragen onbeantwoord.

Net als in eerdere werken van J. Sharpe kent Eden erg veel plotwendingen, de ene keer wat beter geslaagd dan de andere, maar het wordt daardoor nooit saai. Ook aan het einde tovert Sharpe nog wat konijnen uit zijn hoge hoed, die veel van het voorafgaande verklaren.

Het hoge tempo, de vele plotwendingen, de niet al te ingewikkelde verhaallijn en de vlotte stijl houden je bij de les en zorgen ervoor dat je Eden in één ruk uitleest. Het gebrek aan voldoende spanning en thrillerelementen maken echter dat Eden als thriller te weinig om het lijf heeft.