Origineel verhaal vol bizarre wendingen

J. Sharpe is het pseudoniem van Joris van Leeuwen, een Nederlandse fantasy- en thrillerauteur die al op tamelijk jonge leeftijd, hij is van 1986, een aardig oeuvre heeft opgebouwd. Zijn boeken worden goed ontvangen, en met reden. Zijn verhalen begeven zich op het grensvlak van thriller en sciencefiction. Dit is ook het geval met Gebroken geheugen, een verhaal in twee delen.  

Hoofdpersoon is de licht ontvlambare branieschopper Tim Hall die een gevangenisstraf heeft uitgezeten en nu zijn leven weer wil oppakken. Een bezoekje aan zijn vader wordt niet wat hij ervan had gehoopt en gefrustreerd neemt hij het vliegtuig terug naar huis. Na een onrustige slaap wordt hij wakker in een grotendeels verlaten vliegtuig. Zijn geheugen lijkt hij grotendeels te zijn kwijtgeraakt. Het enige andere levende wezen is een jong meisje, Ella.  

Met de nodige moeite verlaten zij het vliegtuig en komen in een spookachtige, duistere omgeving terecht. Al gauw lopen zij mensen tegen het lijf die hen duidelijk maken dat zij allen dood zijn, zo ook Tim en Ella, en zich bevinden in de stad Edenville, een soort voorportaal van het hiernamaals. Tim krijgt verschillende keren de mysterieuze opdracht mee 'Vind haar'. Tijdens zijn zoektocht krijgt hij te horen dat hij in het verleden een misdaad (b)lijkt te hebben begaan, waarvan hij zelf niets meer weet maar zijn omgeving des te meer. Is dit dan de straf voor wat hij zou hebben misdaan en zo ja, wat staat hem nog meer te wachten?  

Het tweede deel van Gebroken geheugen speelt zich bijna een eeuw later af. In dat deel zien we enkele hoofdrolspelers uit het eerste deel terug. Het is inmiddels een surrealistische wereld geworden, er wordt een strijd op leven en dood uitgevochten met als inzet het voortbestaan van de mensheid. Lukt het de laatste mensen om te overleven en de mens als soort in stand te houden? Het antwoord op die vraag is bizar en verrassend. Tegelijk worden op een hele inventieve manier de twee delen van het boek aan elkaar geknoopt.  

De stijl van Sharpe is vlot en recht voor zijn raap, goed passend bij de houding van de hoofdpersoon. De hoofdstukken zijn kort en hebben een prima tempo. Mede omdat de spanning erin wordt gehouden en je wilt weten hoe het afloopt ben je geneigd om het boek in één ruk uit te lezen. Van Tim heeft hij een interessant personage gemaakt. De aanvankelijk stoere en onverschillige Tim verwordt steeds meer tot een onzekere twijfelaar met empathische neigingen. Mede door zijn geheugenverlies en datgene wat hem wordt verteld raakt hij zijn branie langzaam kwijt en wordt in de plaats daarvan vervuld met spijt en wroeging over wat hij zou hebben gedaan. Andere personages zijn meer eendimensionaal. Dat past ook wel bij een boek dat is gebaseerd op een interessant theoretisch fenomeen dat bepalend is voor het verhaal.  

Gebroken geheugen is boeiend, fris geschreven, inventief en goed uitgewerkt. Sharpe wordt vergeleken met schrijvers als Stephen King, grootmeester in het genre en Dean Koontz. In die vergelijking slaat hij zeker geen slecht figuur.  

N.B.: als co-auteur wordt de vorig jaar op te jonge leeftijd overleden Jos Weijmer genoemd, de uitgever die aan dit boek een belangrijke bijdrage heeft geleverd. Zijn rol en bijdrage worden op fraaie wijze toegelicht, in een nawoord, dat geplaatst is voor het laatste hoofdstuk en ontknoping en daardoor niet het risico loopt te worden genegeerd.