Redelijk geslaagde mix van literatuur en horror

Het tiende boek van deze in Nederland tamelijk onbekende auteur, en het derde in de reeks over weerwolven. Hoewel het een reeks betreft is dit deel goed los te lezen, de verwijzingen naar gebeurtenissen uit eerdere delen zijn beknopt maar toereikend.  

In voorgaande delen overheerste vooral de genadeloze strijd tussen weerwolven en hun occulte vijanden, de vampiers. Pas aan het slot van het tweede deel is sprake van enige toenadering wegens een gedeeld belang en een gemeenschappelijke vijand. De verdere ontwikkeling van dit merkwaardige bondgenootschap staat centraal in dit, volgens de schrijver, laatste deel.  

“Twintigduizend jaar, dan denk je toch dat je alles wel zo’n beetje hebt meegemaakt”. Dit denkt de oudste levende vampier Remshi ten onrechte. Op zijn oude dag, ofwel aan het einde van zijn psychologie, zoals hij het zelf noemt, merkt dat hij plotseling wordt overvallen door sentimenten, iets wat helemaal niet past in de gedachtewereld van vampiers. De reden: twintigduizend jaar geleden is zijn geliefde vermoord. In hun wereld, vol van gevaren, had hij haar eerder al beloofd in leven te blijven totdat zij elkaar weer zouden terugzien als haar iets zou overkomen. Deze belofte valt hem zwaar, ook voor vampiers kan het leven een sleur worden. Sinds kort lijkt hij ervan overtuigd te zijn dat hij zijn toenmalige geliefde in gereïncarneerde vorm heeft herkend in de vrouwelijke weerwolf Talulla. Haar verschijning, alsmede de daarmee geboden mogelijkheid om met haar een monsterverbond aan te gaan en daarmee een eeuwenoude profetie in vervulling te doen gaan waardoor de vampiers en de weerwolven in staat zijn de soorten in stand te houden, maken bij hem de onvermoede gevoelens los.
Beide occulte levensvormen worden ernstig in hun voortbestaan bedreigd door de militante Soldaten van Christus, die de wapens hebben gevonden om de vampiers en weerwolven uit te roeien. Zonder samenwerking zijn zij tegen hen geen partij, maar ook gezamenlijk vrezen zij uiteindelijk het onderspit te moeten delven. Het enige wat de soorten kan redden is doen wat volgens de profetie moet worden gedaan.  

Het boek kent meerdere vertelperspectieven, vooral vanuit de hoofdpersonages Remshi en Talulla. Dat geeft een completer beeld van hun denken en leven en geeft inzicht in de overeenkomsten, zoals het dwangmatige, vooral instinctieve gedrag, dat het leven van beide soorten beheerst en de verschillen, bijvoorbeeld in leefritme: dat van weerwolven is afhankelijk van de maanstand, terwijl de vampiers hun vrijwel permanente bloeddorst alleen maar in de nacht kunnen lessen.  

De stijl is vlot, soms uitbundig, en af en toe op een macabere manier humoristisch, soms ook wat melancholisch. Seks en geweld zijn ruimschoots aanwezig, maar minder expliciet en uitgebreid dan in de eerste delen. Glen Duncan heeft filosofie en literatuur gestudeerd, hij verwerkt veel van de met die studies opgedane kennis in deze verhalen. Helaas heeft de auteur er moeite mee zich te beperken; hij gebruikt (te)veel filosofische, wetenschappelijke en literaire verwijzingen, zoals het gedicht over Childe Roland, dat door Stephen King eerder is gebruikt als thema in diens Donkere Toren-cyclus. Deze zijn op zich wel interessant, maar het is iets teveel van het goede. Samen met de vele herhalingen, onder andere van de cycli van de weerwolven die telkens op dezelfde voorspelbare wijze eindigen, doet dat de spanningsboog geen goed. Daarnaast lukt het de auteur niet goed om de weinige emoties over te brengen. Ze worden wel beschreven maar als lezer voel je ze niet. Toch leest het verhaal makkelijk weg, je blijft als lezer geboeid en benieuwd naar de afloop.  

Het boek steekt uit boven de middelmaat maar een echte topper in het genre is het niet. Het is zeer de vraag of het een groot publiek zal aanspreken. Voor de literair geïnteresseerde is het onderwerp vermoedelijk nauwelijks interessant, voor de liefhebber van horror is het soms net iets te langdradig en niet spectaculair genoeg. Het is wel een moedige poging om het genre een impuls te geven en het zal voor een beperkte doelgroep best wat spannende uurtjes opleveren.