Mooi verhaal, veel gepraat, weinig actie

Richard Schwartz is met Het bloedende land inmiddels toe aan deel negen van de reeks over Illian. De reeks De Godenoorlogen is in de markt gezet als een nieuwe serie die volgt op Het geheim van Askir, maar de auteur zelf ziet het als één geheel. Dat is begrijpelijk, de verhaallijnen lopen gewoon door en de personages zijn dezelfde gebleven. Wil je Het bloedende land een plek kunnen geven dan is het zeer aan te bevelen, misschien wel noodzakelijk, om de gehele serie chronologisch tot je te nemen.

In Het bloedende land is Havald de hoofdpersoon die in de ik-vorm zijn verhaal doet. Hij is door de goden uitverkoren om de laatste strijd tegen de dode god Omagor uit te vechten. De barbaren staan aan de poorten te rammelen en zijn er op enkele plekken al doorheen. Het broeit in de Oostmark en de necromantenkeizer ziet zijn kans schoon om zijn invloed te vergroten door de barbarenstammen te verenigen en wellicht een beslissende slag te slaan in de strijd om de macht. Het is aan Havald om het tij te keren. Met een handvol getrouwen gaat hij de strijd aan waar nodig, waar mogelijk zoekt hij naar een vredelievende oplossing. Het is van het grootste belang om tegenstanders uit te schakelen. Het is van nog groter belang om de stammen buiten de invloed van de tegenstander te houden. Het is een zware missie met een sterke  tegenstander die wapens kan inzetten waar Havald en consorten zich niet of nauwelijks tegen kunnen verdedigen. Maar, de hulp die hij krijgt geeft de krijger moed.

De missie van Havald is interessant en boeiend om te volgen. Mogelijk nog interessanter is de kennis die hij onderweg over zichzelf opdoet en de betekenis die zijn magische zwaard Zielentrekker heeft. Het is leerzaam en biedt hem inzichten die hem en de mensen in zijn omgeving verrassen.

Het begin van Het bloedende land is op een aantal momenten verrassend licht van toon. Schwartz varieert de overheersend serieuze toon met een kwinkslag hier en een grap daar. Het staat hem goed, het is spijtig dat in de rest van het boek toch weer de vertrouwde ernst en gelijkmatige toon overheerst en die lichtheid niet meer terugkomt.

Van de voorgaande twee delen is gezegd dat het vele gepraat de spanning nekt. Helaas is dat ook in Het bloedende land het geval. Er wordt vooral heel veel gecommuniceerd. De verhaallijnen zijn boeiend en goed uitgewerkt, de personages zijn kleurrijk, de magische wereld die hij heeft gecreëerd is rijk en gevarieerd. Kortom: alle ingrediënten voor een ijzersterk verhaal zijn aanwezig. Doch het is de onbalans tussen gesproken woord, reflectie en actie die ervoor zorgt dat het niet altijd makkelijk is om bij de les te blijven. Daarnaast is het enorm grote aantal personages dat aan het woord komt, of anderszins aandacht krijgt, fnuikend voor de spanning.

Het bloedende land is een heel aardig boek, misschien wel het beste van de drie delen uit De Godenoorlogen. Het zou een bovengemiddeld goed boek zijn geworden met wat meer actie, met meer dynamiek in de toonhoogte en wat minder aandacht voor bijrolspelers.

NB: de gehele serie omvat vijftien delen volgens de auteur, de liefhebbers hebben nog wel wat om naar uit te kijken!