Complex verhaal met te weinig focus

Jürgen Snoeren is voor insiders geen onbekende. Hij is redacteur en uitgever geweest bij Uitgeverij Boekerij en Uitgeverij Link en heeft een belangrijke rol gespeeld bij de ontwikkeling van fantasy, vooral in Nederland. Nu zijn debuut Invocatie, het eerste deel van tweeluik De Demon van Felswyck, is uitgebracht mag hij zich ook auteur noemen.

Invocatie speelt zich af in een wereld die Middeleeuwse trekjes heeft. Het boek begint met een aantal kaarten, van een gebied dat Fels heet en alleszins lijkt op Groot-Brittannië. De belangrijkste stad is Felswyck, en dat ligt ongeveer op de plaats waar Londen ligt. Belagers van Felswyck zijn vooral de clans uit het noorden. Na de kaarten worden de belangrijkste personages beschreven, gevolgd door de belangrijkste bevolkingsgroepen.

De belangrijkste hoofdpersoon is Feri, een kleine vrouw met grote talenten. Geen gebouw is haar te hoog of ze kan het beklimmen, sloten kunnen haar niet tegenhouden en ze beschikt over een belangrijke gave. Deze bijzondere vaardigheid komt uitermate goed van pas in een periode dat de wereld uit balans aan het raken is. Dankzij dit talent krijgt ze een opdracht waarvoor ze in een laboratorium moet inbreken, maar dat gaat bijna mis. Het vege lijf weet ze nog wel te redden maar ze komt er niet helemaal zonder kleerscheuren vanaf.

Feri heeft gezien dat er een demon van ongekende kracht is opgeroepen. De dreiging die daarvan uitgaat is ongekend, zeker omdat niemand weet met welk doel de demon is opgeroepen. En dat kunnen de leiders er niet bij hebben. Zij hebben de handen meer dan vol aan onder andere dreigende oorlogen, verstoord rakende handelsrelaties en interne strubbelingen.

Invocatie komt rustig op gang. Met zekere hand, in een zeer verzorgde stijl, leidt de auteur je het verhaal binnen en laat je kennismaken met de belangrijkste personages. Dat is zeer gewenst want Felswyck is een gecompliceerde wereld waarin veel en van alles gebeurt en waarin de onderlinge, vriendschappelijke en vijandige, relaties niet makkelijk duidelijk worden. Er gebeurt misschien wel te veel, het valt niet mee om de kluwen van gebeurtenissen te ontwarren. Dat Invocatie vanuit telkens wisselende perspectieven wordt verteld maakt dat er niet eenvoudiger op.

In het verhaal komen veel personages aan bod. Snoeren neemt in het algemeen ruimschoots de tijd om de uiterlijkheden te beschrijven. Hij overdrijft daarin af en toe, door bijvoorbeeld meerdere regels te wijden aan een barman die in het verhaal nauwelijks een rol speelt. Het zou beter zijn om de randfiguren te laten voor wat ze zijn en meer aandacht te besteden aan het profileren van een kleiner aantal personages die er wel toe doen. Nu is er te weinig aandacht voor hun karaktertrekken en hun denkprocessen. Het gevolg is dat regelmatig moet worden teruggegrepen naar de lijst met namen aan het begin van het boek.

Invocatie is een heel aardig debuut, maar het heeft te lijden onder een aantal zwakke punten. De auteur heeft veel, misschien wel te veel, in dit boek willen stoppen. Meer focus op een kleiner aantal verhaallijnen zou de voorkeur verdienen. Datzelfde kan gezegd worden van de profilering van de voornaamste personages. De stijl is verzorgd, misschien wel te. Het gevolg is dat de passages met actie, zoals op het strijdtoneel of in bed, nogal eens klinisch overkomen. Af en toe iets meer ruwheid en rafelrandjes had geen kwaad gekund en had van Invocatie een gepeperder boek kunnen maken.

Invocatie eindigt tamelijk abrupt en laat de lezer met heel veel onbeantwoorde vragen achter. Het is te hopen dat deze in het vervolg beantwoord zullen worden.