Onnodig gekwebbel en ongeloofwaardige plot

Er zijn sporters die op hun hoogtepunt stoppen en er zijn sporters die hun carrière zolang rekken dat alle glans van hun eerdere prestaties is verdwenen. Als Patricia Cornwell sporter zou zijn geweest dan zou zij ongetwijfeld tot die tweede groep hebben behoord, in ieder geval voor zover het de serie over Kay Scarpetta betreft.

Deel 22, getiteld Scherp, begint op een manier die in een sentimentele doktersroman niet zou misstaan. Scarpetta verheugt zich op haar korte vakantie die haar man haar ter gelegenheid van haar verjaardag heeft aangeboden en al het leuks dat zij kunnen doen om de opgelopen schade van de afgelopen jaren in te halen. De voorpret wordt verstoord door de zorgen die zij heeft over het uitblijven van de grote boodschap van haar hond die uit logeren gaat en over de onrust die zij voelt over enkele merkwaardige gebeurtenissen in haar persoonlijke levenssfeer.
Vlak voor het geplande vertrek krijgt zij een telefoontje met het bericht dat er een moord is gepleegd en of zij maar wil opdraven om het medische onderzoek te doen. Op slag is de voorpret verdwenen, evenals de zorgen over haar hond, die gedurende de rest van de dag aan zijn lot wordt overgelaten.
Al snel wordt duidelijk dat kort daarvoor meerdere moorden zijn gepleegd die dezelfde kenmerken hebben. Het onderzoek naar die moorden lijkt alle kanten op te kunnen gaan. Aanvankelijk lijkt het te gaan om een verzekeringsmaatschappij die een uiterst dubieuze rol speelt, maar er zijn ook andere scenario’s denkbaar die uitgebreid worden beschreven. Het begint er zelfs op te lijken dat de moordenaar het uiteindelijk op Scarpetta gemunt heeft en dat de moorden een aanloop zouden kunnen zijn richting dat ultieme doel.
Gaandeweg het onderzoek lijken de verdenkingen zich meer en meer te richten op Scarpetta’s nicht Lucy, die alle vaardigheden bezit die de moordenaar volgens het onderzoeksteam zou moeten hebben, ondanks dat zij als potentiële dader nauwelijks geloofwaardig is.

Het verhaal komt door de onnodig gedetailleerde beschrijvingen en vaak niet ter zake doende mijmeringen maar moeilijk op gang. Telkens als je denkt dat het tempo erin komt, slaagt Cornwell erin om door het onnodige gekwebbel de vaart eruit te halen en de aandacht te laten verslappen.
Het einde is wel verrassend. Het lijkt haast wel of de auteur bij het naderen van de deadline er heel snel een eind aan moest of wilde breien. Het doet erg geforceerd aan, het wordt in enkele pagina’s afgeraffeld en staat qua tempo niet in verhouding tot de rest van het boek.
Het boek eindigt met een epiloog waar honden met een beetje eigenwaarde geen brood van  lusten; veel zoetsappiger kan het niet.

Cornwell heeft helaas weer een boek geschreven dat geen recht doet aan de kwaliteit die zij in haar eerste boeken heeft getoond. Het tempo is laag, er is geen spanning, het oogt geroutineerd, soms zelfs verveeld en bevat te veel losse eindjes.
Over de vorige boeken met Scarpetta in de hoofdrol hebben andere recensenten al aangegeven dat het wellicht beter zou zijn om een punt achter deze serie te zetten. Dit boek toont helaas aan dat deze aanbevelingen terecht waren.