Vroeger was alles beter?

Machtsmisbruik. Corruptie. Sodomie. Incest. Willekeurige rechtspraak. Verkrachting. Gruwelijke martelingen. Een drankzuchtige keizer die zich als een idioot gedraagt. Manipulatie. Omkoping. Pedofilie.

Dit soort zaken en nog veel meer kom je tegen in Verloren zoon van Rome  van Robert Fabbri. Het is het zesde deel in de serie over Vespasianus, subtopper in de Romeinse hiërarchie halverwege de eerste eeuw van onze jaartelling.

Vespasianus is een hoge functionaris wiens gedrag in de tegenwoordige tijd nauwelijks zou worden getolereerd, maar die in het toenmalige Rome aanzien had wegens zijn relatief hoogstaande normen en waarden, iemand die bovendien behept was met een meer dan gemiddelde medemenselijkheid.

Het verhaal speelt zich af in een periode dat keizer Claudius, de drankzuchtige manke stotteraar, al een tijdje op de troon zit. Het ziet er echter naar uit dat dat niet lang meer zal duren, alom verwacht men zijn spoedige dood.
Zijn aanstaande opvolging levert de nodige verwikkelingen op. Het is de bedoeling van Claudius dat zijn echte zoon als rechtmatig troonopvolger na hem tot keizer wordt gekroond. Zijn vrouw Agrippina heeft hele andere bedoelingen en ziet het liefst dat haar zoon Nero, de stiefzoon van Claudius, op de troon terechtkomt, waardoor zij maximale invloed denkt te verkrijgen.
De verwikkelingen worden door Vespasianus nauwlettend gevolgd. Met het oog op zijn toekomstige positie is het zaak om in te spelen op de ontwikkelingen aan het keizerlijk hof.
In zijn streven naar een hogere positie met meer macht wordt hij flink tegengewerkt. Het resultaat is een nieuwe positie in een ver land, ver weg van het centrum van de macht. Toch lijkt het erop dat hij met zijn invloed en manipulatieve karakter in staat is om zijn doel te bereiken, een doel waarvoor hij bereid is veel op te offeren.

De serie van Robert Fabbri volgt zo goed als mogelijk de loop van de geschiedenis van toen. Zijn stijl is heel filmisch, niet vreemd voor iemand die ongeveer 25 jaar in de filmwereld heeft gewerkt. Hij zet de personages goed neer, de intriges worden goed en volledig uitgewerkt en de plot is boeiend.
Het is inmiddels het zesde deel van de serie over Vespasianus en dat is goed te merken. Hoewel het met de nodige moeite wel zelfstandig leesbaar is, is het raadzaam om de serie in volgorde te lezen. Regelmatig wordt teruggegrepen naar voorafgaande gebeurtenissen die invloed hebben op het toenmalige heden.

In dit boek is het, in tegenstelling tot in voorgaande delen, niet goed mogelijk om terug te vallen op historische bronnen, er blijkt een gat van meerdere jaren te zijn in de geschiedschrijving over het leven van de hoofdpersoon. Fabbri heeft ernaar gestreefd om desondanks zo dicht als mogelijk bij de waarheid te blijven en heeft Vespasianus een rol in de gebeurtenissen gegeven die hij gespeeld zou kunnen hebben, in plaats van het teruggetrokken leven dat hij vermoedelijk een tijdlang heeft geleid.

Verloren zoon van Rome  geeft een goed beeld van het door en door verrotte leven aan het keizerlijk hof van destijds. Opeenvolgende keizers als Caligula, Claudius en Nero hebben het imago van het Rome van toen voor een belangrijk deel bepaald.
Het beeld dat beklijft is dat van een wereld waarin de mensheid er bepaald niet goed afkomt, een tijdperk dat in de latere eeuwen vooral is geromantiseerd, met als onontkoombare conclusie dat het leven in die tijd zeker niet beter was, maar wel voldoende stof oplevert voor boeiende boeken zoals dit.