Hilarisch leerboek voor alle voetballiefhebbers

Het is niet veel schrijvers gegeven de lezer hardop te laten lachen. In zijn boek ‘We vergaten te voetballen’ bespreekt Zantingh, zoals de ondertitel al suggereert ‘taalvondsten en versprekingen in de voetbalsport’ en dat doet hij met zo’n komische pen dat de lezer regelmatig in lachen uitbarst. En het is niet alleen de manier van schrijven die dit veroorzaakt maar ook de herkenbaarheid van het taalgebruik dat te pas en te onpas door spelers en coaches via de media ons bereiken. Hoe vaak horen we niet over spelers die door de ‘ondergrens zakken’ of dat er (al)weer een ‘cruciale wedstrijd’ moet worden gespeeld. Bovendien merkt Zantingh op dat er in de voetballerij de laatste jaren veel wordt ‘vergeten’, zoals ‘te scoren, ‘te profiteren’ of, zoals de titel weergeeft, ‘te voetballen’. Erg grappig is ook hoe Zantingh zich kan verwonderen over acties en woorden die zo normaal lijken maar dat eigenlijk niet zijn; waarom juichen keepers nooit wanneer ze een penalty stoppen of over welk boekje hebben we het als er wordt gesproken over een ‘aanval uit het boekje’? Naast deze komische analyses zit het boek vooral ook vol met wetenswaardigheden waarmee menig Pub-quiz kan worden gevuld; wie weet bijvoorbeeld wat een ‘Olympisch doelpunt’ is of waarom de Spaanse topscorer ‘pichichi’ wordt genoemd? Zinloze kennis, jazeker, maar op zo’n manier beschreven dat het je nooit meer vergeet. Uit alles spreekt dat Zantingh een taalliefhebber is en je ziet hem als het ware weg zwijmelen bij het fraaie Duitse ‘Geheimfavorit’ of het poëtische Engelse ‘corridor of uncertainty’. Ook is er aandacht voor karakteristieke uitspraken van legendarische voetbalcommentatoren, zoals Hugo Walker en Kees Reitsma. Sommige van die uitspraken worden, verspreid door het boek, als een soort ‘commentatorgedicht’ in het voetlicht gezet zoals deze briljant van Sierd de Vos (tijdens Barcelona-Valencia, 2012):
“Fabregas eruit/ Iniesta erin/Hadden de Nederlandse Spoorwegen/Maar zulke wissels”
Zo is er veel te genieten en te leren voor de voetballiefhebber langs de zijlijn. Nog niet eens genoemd zijn de “Ten rules for interviewing Louis van Gaal” welke hij voor de Britse journalisten had opgesteld toen duidelijk werd dat Van Gaal bij Manchester United ging werken. Zo briljant en grappig geschreven dat het stuk zelfs door The New York Times werd opgemerkt. Voor de coaches en spelers is te hopen dat ze dit boek ook onder ogen krijgen zodat ze enigszins creatiever met (voetbal)taal leren omgaan en niet blijven verzanden in dooddoeners.