Lucia wenst geen fictie.

Studente Lucia zit als gevolg van een ongeluk in een rolstoel. Anton is haar advocaat die inzet op een zo hoog mogelijke schadeclaim. Hij schetst daarom een zo gunstig mogelijk leven van Lucia, ook het leven dat ze niet meer zal kunnen leiden. Lucia gaat niet mee in dat jubelverhaal. Van der Meer vertelt het verhaal via beide personages vanuit de ik. Die wisseling tussen de twee ikken vindt vaak plaats, soms ook binnen een gesprek. Het komt gekunsteld over. Dat beide personages tegenpolen zijn is overduidelijk. Lucia de verwende studente met een getrouwde minnaar en Anton de degelijke advocaat op leeftijd, na jaren nog steeds in milde rouw over zijn echtgenote. Dit alles blijft echter in de hoofden van beiden. Ze delen zo goed als niets met elkaar. De roman kabbelt voort. De positie van beiden is al snel duidelijk. Er is geen strijd met elkaar, evenmin van een innerlijke. Lucia gaat niet mee in de fictieve versie die Anton van haar heeft geschetst. Dat is het. Een paar sterke scènes uit de jeugd van Lucia kunnen deze roman niet redden.

Mooie gebonden uitgave van Atlas Contact