Dichten is een doorlopend veldonderzoek
27 maart 2016, zondagochtend 11.20 uur: VPRO-boeken met Wim Brands (1959-2016). Gesprekken met schrijvers, altijd respectvol, nooit belerend. Na afloop wil je hun boeken lezen. Dan volgt de mededeling dat Wim Brands wegens ziekte tot aan de zomervakantie van 2016 het programma niet gaat presenteren. Op 4 april 2016 blijkt hij nooit meer terug te keren.
23 april 2017: een hommage-uitzending over Wim Brands waarin Jeroen van Kan sprak met dichter Erik Bindervoet en Thomas Verbogt, de vaste redacteur van Brands, over zijn leven en zijn poëzie. Er wordt aandacht besteed aan zijn Verzamelde gedichten.
Een jaar na zijn dood verscheen het boek Alles komt goed, een gevleugelde uitdrukking van Brands. Het boek geeft zicht op de mens, dichter en interviewer Brands, maar dan wel vanuit het persoonlijke perspectief van 22 vrienden, bekenden, collega-auteurs. In de necrologieën werd, zoals dat meestal gaat, gejubeld over wat Wim Brands deed. In dit boek komt gelukkig ook een ander aspect naar voren. Het kwam lang niet altijd goed met Brands. Zo kwam er nooit een tweede serie van de serie ‘Boeken op reis’. “De VPRO gaf de voorkeur aan een programma over fotografie, zo werd ons na een lange periode van onduidelijkheid te verstaan gegeven,” schrijft regisseur David Kleijwegt in een mooie bijdrage. Brands kon intens lijden onder slechte kritieken en het feit dat critici vonden dat er na Adriaan van Dis geen echt goed boekenprogramma was gemaakt deed hem zeer. Maar Brands bekritiseerde ook collega’s. In ‘Boeken op reis’ mochten de interviews niet lijken op die van Michael Zeeman. Ariejan Korteweg schrijft dat Brands eerder een bewonderaar dan criticus was. “Hij was een empatisch interviewer, altijd oprecht nieuwsgierig naar wat degene die tegenover hem zat zou zeggen. Hij kon goed luisteren.”
Brands was een keiharde werker. Daardoor vergat hij dingen als verjaardagen, zei ontmoetingen af. F. Starik ontmoette hem vaak op straat, vergezeld van zijn hond. “Als Wim stilhield voor een praatje, bleef het beest geduldig wachten tot de karavaan weer verder zou trekken. (…) Op de herdenkingsbijeenkomst de zaterdag na zijn overlijden viel het op dat vrijwel alle sprekers er op wezen dat ze eigenlijk maar een plakje van zijn overvolle leven kenden, een dun plakje.” Brands had ook een onzekere kant. Na iedere gestelde vraag in zijn programma keek hij naar regisseur Kleijwegt alsof hij bevestiging zocht.
De zelfmoord van Brands vader komt regelmatig aan de orde. Asis Aynan heeft daar een mooi stuk over geschreven. Hij had zelf een ‘problematische geschiedenis met zijn vader’ en toen hij voor een interview was uitgenodigd nam hij het ‘kaalste’ gedicht van Brands mee. Dat bleek over de dood van Wims vader te gaan:
"Ik bevind mij op/ 113 km / en 23.40 m / van / de steen."
Jeroen van Kan noemt zijn manier van dichten als een ‘doorlopend veldonderzoek’. Zijn poëzie is de neerslag van goed kijken. Brands was ooit lid van Nederlandse Jeugdbond voor Natuurstudie en wilde bioloog worden. Een vriend vond zijn natuurobservaties zo bijzonder dat hij ze naar Dick Hillenius stuurde, die op zijn beurt K.L. Poll van het Hollands Maandblad informeerde. Op zijn 19e publiceerde Wim Brands daar voor het eerst. “Vogels hebben (nu) plaatsgemaakt voor mensen, landerijen voor straten,” aldus Van Kan.
In 2016 vertelde Brands dat hij depressief was, niet meer kon lezen. Thomas Verbogt: “Als ik hem op de fiets zag, leek hij ook niet op weg ergens heen, maar ergens vandaan.”
Alles goed toont de complexe mens Wim Brands. Zijn kracht: van het gewone, het alledaagse iets bijzonders maken. Mooi om het te lezen als je ook de onlangs verschenen Verzamelde Gedichten leest.
Tijdens een lezing in 2015 over het boek Nederlandse Literatuur van de 21e eeuw presenteerde Brands de nieuwe schrijvers van het nieuwe millennium. Zijn boodschap: dit moet je lezen. Laten wij zijn werk vooral blijven lezen.
Reageer op deze recensie