Lezersrecensie
Geschiedenis van legendarische Nederlandse band
CCC Inc. is een legendarische band. De groep bestaat nog steeds en maakte in 2024 nog een concerttour. Een optreden van deze band blijft je bij door de spontaneïteit, de frisheid en de muzikaliteit. Het is altijd verrassend.
In 1966 wordt de band opgericht in Amsterdam door Joost Belinfante, samen met drie leerlingen van de Rietveld Academie. De komst van Huib Schreurs (die in 1977 directeur van Paradiso werd), Jaap van Beusekom en Ernst Jansz (later vooral bekend van Doe Maar) zorgt ervoor dat het repertoire in de richting van blues en folk gaat, in de richting van wat we nu americana zouden noemen.
Vanaf 1968 is Lennaert Nijgh enkele jaren manager. De band bestaat dan uit: Joost Belinfante, viool, zang; Jaap van Beusekom, banjo, zang; Ernst Jansz, wasbord; Huib Schreurs, mondharmonica; Cor van Sliedregt, 12-snarige gitaar en Frank Hoogkamer, theekistbas. Rond 1969 krijgt CCC haar meest legendarische bezetting als de laatste twee worden vervangen door Jan Kloos, gitaar en Appie Rammers, bas. In 1970 haalt de band de pers door een commune te beginnen in het Brabantse Neerkant en als een van de weinige Nederlandse groepen optreedt op het hoofdpodium van het legendarische popfestival van Kralingen.
In de auto
Het wel en wee van de band is goed gedocumenteerd en nu is CCC Leven met liedjes verschenen, geschreven door de vier leden van het eerste uur. Een klein werkje met prachtige foto’s van Molly MacKenzie, Kees Tabak en Jaap Reedijk. Dit boekje bevat de top 10 CCC-nummers allertijden van Schreurs, Van Beusekom, Jansz en Belinfante. Veertig nummers (waarvan er een paar dubbel zijn). Ieder nummer bevat een persoonlijke tekst van een van de bandleden waarin men de keuze voor het nummer motiveert. Nog interessanter is de achtergrond die men aanstipt. Zo schrijft Huib Schreurs bij Truck Drivin’ Man over de beginjaren van de band. Het nummer staat sinds jaar en dag als eerste op de tracklist. Schreurs vertelt over hoe men naar een optreden gaat. Hij zit voorin, Jaap rijdt en kent de weg. “Bij Joost kussen we zijn familie, zijn instrumenten kunnen er in de auto en na wat herschikken nog bij en we gaan op pad. Ik verhuis naar de achterbank.” En zo gaat het even door. “Het nummer geeft houvast en bedwingt de zenuwen, om erna opgelucht met de set verder te gaan.”
Wasbord spelen?
Er staan mooie anekdotes in het boekje. Zo vertelt Ernst over zijn eerste ontmoeting met Joost in 1963. Het was in de derde klas van het Montessorilyceum in Amsterdam. Ernst was vijftien. Joost was een nieuwe leerling en zijn vader was de nieuwe rector magnificus van de Universiteit van Amsterdam. Joost zag er altijd piekfijn uit. “Binnen de kortste tijd werd hij gekozen tot voorzitter van de schoolvereniging, die hij trouwens zelf had opgericht.” Op een middag zei hij tegen mij: “Heb jij zin om wasbord te spelen? Ik denk zo dat jij dat wel zou kunnen. Dat bandje, de muziek, heeft mij gered.”
Je volgt de ontwikkeling van de band. Je krijgt een inkijkje in de structuur van de nummers, wat er aan de nummers ten grondslag ligt, informatie over de compositie, de opnamen. Je leert de bandleden ook wat beter kennen. Zo schrijft Ernst Jansz dat het nummer Nighttrain een keerpunt in zijn levende betekende. Hij brak zijn studie biochemie in Amsterdam af en verhuisde naar de muziekcommune in De Peel. “In de hoofdstad, waar ik was geboren, had ik me nooit echt thuis gevoeld en als sombere jongeman was ik daar, aan de bosrand temidden van mijn vrienden, wonder boven wonder meteen op mijn plek.”
Maar het is vooral het plezier van het samen musiceren dat steeds terugkeert. Joost Belinfante schrijft daarover: “Mijn top tien van CCC heb ik louter samengesteld op grond van de herinnering aan het spelplezier dat ik had bij het spelen. Wát ik bij een nummer speelde, of wat anderen erbij speelden, herinner ik me meestal niet.”
Wagner in Paradiso
CCC schuwde het experiment allerminst. Wat te denken van Meisjesnamen waarvan de tekst bestaat uit de namen van zo’n dertig meisjesnamen, of Speed & Intensity, gebaseerd op één akkoord dat Jan Kloos speelde. Dat akkoord klonk heel anders toen bleek dat hij op zijn versterker de schakelaar ‘speed en intensity’ had aangezet. Zo is er het nummer Ooit dachten wij dat dat ontstond in een koud en verlaten vakantiepark Aqua Delta in Bruinisse. “1983 was het jaar dat Doe Maar op het hoogtepunt zijn populariteit was en al snel hadden de plaatselijke bakvisjes in de gaten dat Ernst in het vakantiehuisje bivakkeerde. We maakten de keukenramen ondoorzichtig door de damp van een kokende waterketel die de ruiten bewasemde,” schrijft Jaap van Beusekom. Het nummer was een ambitieus project van Huib Schreurs. Het werd een nummer met als enige tekst Ooit dachten wij dat, misverstand. Het was een soort protestsong met als achtergrond het rapport van de Club van Rome Grenzen aan de Groei (1971). Het werd een Wagneriaans lied van meer dan tien minuten dat bij de opening van Paradiso op 23 oktober 1984 werd uitgevoerd met een koor van zo’n honderd popmuzikanten en een onschuldig kinderkoor dat het woord misverstand zong. De groep werd als het ware de huisband van Paradiso en dat juist in een tijd dat de punk opkwam. Heerlijk is het verhaal dat ze optraden in deze poptempel terwijl de punkers op de grond toe zaten te kijken.
CCC Leven met liedjes is een fijn boekje. Je verlangt ernaar om alle nummers (en ook andere!) die besproken worden te beluisteren. Dan snap je waarom in de jaren zeventig en tachtig alleen de VPRO (ten onrechte) de muziek van CCC draaide. Klik op de site van CCC en klik door naar het onderdeel muziek en alle nummers die in het boek staan komen echt tot leven. En als ze optreden: ga er heen en geniet.
—
Recensie verscheen eerder op Bazarow
In 1966 wordt de band opgericht in Amsterdam door Joost Belinfante, samen met drie leerlingen van de Rietveld Academie. De komst van Huib Schreurs (die in 1977 directeur van Paradiso werd), Jaap van Beusekom en Ernst Jansz (later vooral bekend van Doe Maar) zorgt ervoor dat het repertoire in de richting van blues en folk gaat, in de richting van wat we nu americana zouden noemen.
Vanaf 1968 is Lennaert Nijgh enkele jaren manager. De band bestaat dan uit: Joost Belinfante, viool, zang; Jaap van Beusekom, banjo, zang; Ernst Jansz, wasbord; Huib Schreurs, mondharmonica; Cor van Sliedregt, 12-snarige gitaar en Frank Hoogkamer, theekistbas. Rond 1969 krijgt CCC haar meest legendarische bezetting als de laatste twee worden vervangen door Jan Kloos, gitaar en Appie Rammers, bas. In 1970 haalt de band de pers door een commune te beginnen in het Brabantse Neerkant en als een van de weinige Nederlandse groepen optreedt op het hoofdpodium van het legendarische popfestival van Kralingen.
In de auto
Het wel en wee van de band is goed gedocumenteerd en nu is CCC Leven met liedjes verschenen, geschreven door de vier leden van het eerste uur. Een klein werkje met prachtige foto’s van Molly MacKenzie, Kees Tabak en Jaap Reedijk. Dit boekje bevat de top 10 CCC-nummers allertijden van Schreurs, Van Beusekom, Jansz en Belinfante. Veertig nummers (waarvan er een paar dubbel zijn). Ieder nummer bevat een persoonlijke tekst van een van de bandleden waarin men de keuze voor het nummer motiveert. Nog interessanter is de achtergrond die men aanstipt. Zo schrijft Huib Schreurs bij Truck Drivin’ Man over de beginjaren van de band. Het nummer staat sinds jaar en dag als eerste op de tracklist. Schreurs vertelt over hoe men naar een optreden gaat. Hij zit voorin, Jaap rijdt en kent de weg. “Bij Joost kussen we zijn familie, zijn instrumenten kunnen er in de auto en na wat herschikken nog bij en we gaan op pad. Ik verhuis naar de achterbank.” En zo gaat het even door. “Het nummer geeft houvast en bedwingt de zenuwen, om erna opgelucht met de set verder te gaan.”
Wasbord spelen?
Er staan mooie anekdotes in het boekje. Zo vertelt Ernst over zijn eerste ontmoeting met Joost in 1963. Het was in de derde klas van het Montessorilyceum in Amsterdam. Ernst was vijftien. Joost was een nieuwe leerling en zijn vader was de nieuwe rector magnificus van de Universiteit van Amsterdam. Joost zag er altijd piekfijn uit. “Binnen de kortste tijd werd hij gekozen tot voorzitter van de schoolvereniging, die hij trouwens zelf had opgericht.” Op een middag zei hij tegen mij: “Heb jij zin om wasbord te spelen? Ik denk zo dat jij dat wel zou kunnen. Dat bandje, de muziek, heeft mij gered.”
Je volgt de ontwikkeling van de band. Je krijgt een inkijkje in de structuur van de nummers, wat er aan de nummers ten grondslag ligt, informatie over de compositie, de opnamen. Je leert de bandleden ook wat beter kennen. Zo schrijft Ernst Jansz dat het nummer Nighttrain een keerpunt in zijn levende betekende. Hij brak zijn studie biochemie in Amsterdam af en verhuisde naar de muziekcommune in De Peel. “In de hoofdstad, waar ik was geboren, had ik me nooit echt thuis gevoeld en als sombere jongeman was ik daar, aan de bosrand temidden van mijn vrienden, wonder boven wonder meteen op mijn plek.”
Maar het is vooral het plezier van het samen musiceren dat steeds terugkeert. Joost Belinfante schrijft daarover: “Mijn top tien van CCC heb ik louter samengesteld op grond van de herinnering aan het spelplezier dat ik had bij het spelen. Wát ik bij een nummer speelde, of wat anderen erbij speelden, herinner ik me meestal niet.”
Wagner in Paradiso
CCC schuwde het experiment allerminst. Wat te denken van Meisjesnamen waarvan de tekst bestaat uit de namen van zo’n dertig meisjesnamen, of Speed & Intensity, gebaseerd op één akkoord dat Jan Kloos speelde. Dat akkoord klonk heel anders toen bleek dat hij op zijn versterker de schakelaar ‘speed en intensity’ had aangezet. Zo is er het nummer Ooit dachten wij dat dat ontstond in een koud en verlaten vakantiepark Aqua Delta in Bruinisse. “1983 was het jaar dat Doe Maar op het hoogtepunt zijn populariteit was en al snel hadden de plaatselijke bakvisjes in de gaten dat Ernst in het vakantiehuisje bivakkeerde. We maakten de keukenramen ondoorzichtig door de damp van een kokende waterketel die de ruiten bewasemde,” schrijft Jaap van Beusekom. Het nummer was een ambitieus project van Huib Schreurs. Het werd een nummer met als enige tekst Ooit dachten wij dat, misverstand. Het was een soort protestsong met als achtergrond het rapport van de Club van Rome Grenzen aan de Groei (1971). Het werd een Wagneriaans lied van meer dan tien minuten dat bij de opening van Paradiso op 23 oktober 1984 werd uitgevoerd met een koor van zo’n honderd popmuzikanten en een onschuldig kinderkoor dat het woord misverstand zong. De groep werd als het ware de huisband van Paradiso en dat juist in een tijd dat de punk opkwam. Heerlijk is het verhaal dat ze optraden in deze poptempel terwijl de punkers op de grond toe zaten te kijken.
CCC Leven met liedjes is een fijn boekje. Je verlangt ernaar om alle nummers (en ook andere!) die besproken worden te beluisteren. Dan snap je waarom in de jaren zeventig en tachtig alleen de VPRO (ten onrechte) de muziek van CCC draaide. Klik op de site van CCC en klik door naar het onderdeel muziek en alle nummers die in het boek staan komen echt tot leven. En als ze optreden: ga er heen en geniet.
—
Recensie verscheen eerder op Bazarow
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Jan Stoel
Gesponsord
Onder leiding van miljonair Anne helpt Jessie in 1918 bij de Franse wederopbouw door kinderbibliotheken op te zetten in omgebouwde ambulances. Totdat ze op een dag spoorloos verdwijnt.
'Uniek aan Wondermond is de keuze van Goemans om een verwende, kortzichtige, mannelijke tiener als hoofdpersonage te nemen in een verhaal dat zo duidelijk stoelt op vrouwenstemmen en verborgen vrouwenleed.'
'Vanhauwaert weet een unieke literaire ervaring te creëren. De inhoud en vorm zijn zo met elkaar versmeed dat ze niet los van elkaar gezien kunnen worden,' zegt de vakjury over het debuut.
Een hartverwarmend verhaal over vasthouden en loslaten te midden van de storm, en een vriendschap die zelfs de diepste wonden heelt. Van de auteur van Onder de magnolia.
