Laat je meevoeren door de wind

De heruitgave van De wind en wij van illustrator Kristof Devos en auteur Claudia Jong verschilt qua inhoud niet van de eerste uitgave. Dit keer is de uitgave kleiner van formaat én het lijntje dat van de cover naar de achterflap doorloopt is van ‘zilver’. Het is de weergave van de ‘kwikzilveren’ wind die van alles met zich meedraagt. Het boek werd bekroond met twee internationale prijzen, de Commarts Award of Excellence in Californië en de 3×3 Merit Award in New York. En het is in meerdere opzichten een bijzonder boek en allerminst een ‘gewoon’ prentenboek.

Op de cover zie je de drie ‘personages’: de wind (weergegeven door de zilveren lijn die blaadjes met zich meevoert), een meisje met een geel jasje aan en een koffertje in de hand (dat koffertje gaat nooit open!) en een groot, grijs, maar vriendelijk ‘wezen.’ Het boek opent met een geel stipje aan de horizon. Het is het meisje dat meegevoerd wordt door de wind en pal voor het wezen landt:

“Voor je kwam
Wist ik niet
Wie je zou zijn,
Hoe je eruit zou zien,
Hoe je zou klinken, ruiken, bewegen…”


Dan begint de kennismaking en een gezamenlijke ontdekkingsreis. Zowel de tekst als de prenten zijn poëtisch te noemen. Het gaat om spelen, elkaar volgen, samenzijn, het wezen dat het meisje beschermt, de wind die ook tegenwind kan zijn, elkaar beter leren kennen. Op een dag zijn het wezen en het meisje uitgespeeld. Ze nemen afscheid en het meisje wordt een stipje aan de horizon.

Opvoeden en opgroeien?
Het verhaal zet de verbeeldingskracht aan het werk. Gaat dit over het opvoeden van kinderen, ze begeleiden, ze wapenen tegen tegenslag, ze de wereld leren kennen tot je ze kunt loslaten? Overal in het boek is er dat koffertje. Is dat de bagage voor de reis door het leven? De wind wervelt en neemt de blaadjes ‘op zijn adem’ mee. Nu eens blaast de wind zachtjes, dan weer is hij woest: “alles rammelde en klapperde”.

De illustraties maken het verhaal alleen maar sterker. Je blijft ernaar kijken en je ontdekt dan weer iets nieuws. Het wezen zorgt voor bescherming tegen de wind, is liefdevol. Bovendien zie je de kleur en daardoor de sfeer veranderen. In het begin is er bij de eerste kennismaking de verbaasde blik van het meisje en het wezen. Donkere tinten overheersen. Maar naarmate het verhaal vordert worden de kleuren lichter en gaan de gele tinten (de kleur van het jasje van het meisje) overheersen. Het einde van het verhaal is er weer een geel stipje: “Zie jij dat stipje aan de horizon?”

Achter in het boek zet Kristof Devos de lezer op het spoor. Zijn vrouw vertelde waar het boek over gaat: “Over onze kinderen, over mezelf als vader, over loslaten en over duwtjes in de rug. Ze ziet wat ik niet zie.” Maar er zijn natuurlijk ook andere interpretaties mogelijk. Je moet dit boek ‘ruimte geven’, laten groeien. Laat je meevoeren door de wind in dit boek dat zeker ook voor volwassenen de moeite waard is.