Iedereen doet mee

De Prinses Arabella-reeks van Mylo Freeman (1959) kent inmiddels heel wat delen. Nu is Prinses Arabella maakt muziek verschenen met op de cover Arabella met een contrabas. En dat is niet toevallig. Voorin het boek staat namelijk dat Mylo het boek aan haar vader, de bekende freejazz-bassist, componist, dichter en kunstenaar Earl Freeman (1931-1994) opdraagt. Earl was getrouwd met een Nederlandse vrouw van wie hij scheidde toen Mylo vier jaar was. Mylo werd door haar moeder opgevoed. Mylo schreef in 2020 Tweeling, het Prentenboek van de Kinderboekenweek van dat jaar.

In de Arabella-reeks kom je vooral gekleurde kinderen tegen. Diversiteit is voor de auteur belangrijk, opdat kinderen zich ook met hen kunnen identificeren. Hoeveel prentenboeken kom je nu tegen met kinderen van een andere etnische achtergrond? Het is dan ook geen toeval dat je in Prinses Arabella maakt muziek ook een Arabische prins, Mimoen, een Chinese prinses, Ling, en een ‘witte’ prinses Sofie tegenkomt. Aan het eind van het boek spelen die heel mooi samen. Daar steekt een mooi verpakte boodschap achter.

Iedereen in het gezin Koning is mooi aangekleed. Er komt een orkest op het paleis spelen en ze gaan dus naar een concert luisteren. Arabella, een beetje eigenwijs prinsesje, moet wel even wennen aan het geluid, maar het blijkt dat de instrumenten eerst gestemd moeten worden. Muziek inspireert en Omi neemt plaats achter vleugel. Dat wil Arabella ook, maar dat is niet zo eenvoudig. Je moet “eerst de nootje leren lezen…” en veel oefenen. Dan maar op de contrabas gespeeld, maar die is te groot. De viool brengt kattengejank en geluid krijgen uit een trompet lukt ook niet. Dan komen Mimoen, Sophie en Ling met hun instrument. Ze spelen uit de maat. Arabella krijgt een idee… en vervolgens klinkt het prachtig.

Veel oefenen
Gebruik maken van je eigen kwaliteiten, oefenen en je kunt meer bereiken als je samenwerkt (en dan maakt het niet uit of je wit bent of niet) zijn de belangrijkste thema’s in dit boek. Freeman legt niet de nadruk op de verschillen tussen kinderen, maar op de overeenkomsten. Bovendien leren de kinderen door dit boek enkele instrumenten kennen, de namen ervan. Ook de begrippen concert, toetsen, dirigent, notenschrift en kattengejank komen aan de orde. Subtiel is in de tekeningen aangegeven hoe moeilijk het is om een instrument te spelen. De drie muzikanten die het concert geven thuis bij de koning en koningin houden hun instrument en de strijkstok goed vast. Als de kinderen gaan oefenen is dat niet het geval. Geeft nog maar eens aan hoe moeilijk het is.

Mylo Freeman heeft ook voor de illustraties gezorgd. De ecolinetekeningen zijn kleurig, fris en lekker groot. Dat maakt het makkelijk om het boek aan jonge kinderen te presenteren. Ze kunnen de prenten dan goed zien. Het boek bestaat uit twaalf dubbele pagina’s. Freeman verbindt de pagina’s door haar illustraties. Soms loopt het tapijt van de ene pagina door op de ander, dan weer is het een kroonluchter die voor de verbinding zorgt of een stuk gordijn. En bij de grootste prenten waar het gaat om de instrumenten zorgen die ervoor. Freeman verwerkt grappige elementen in haar tekeningen. Zo verschijnt overal een hondje, zitten het broertje en zusje van Arabella bij het concert met een kinderklokkenspel voor zich op de grond, heeft de ‘huispoes’ een kroontje, en draagt oma pantoffels. En op de schutbladen zie je een slurf van een olifant met een saxofoon. Hij geeft het signaal voor het begin en aan het eind blaast hij het verhaaltje uit.

Recensie verscheen eerder op Bazarow.com